Latok I szczegóły przejścia. Cel XXI wieku pozostaje niezdobyty

13 sierpnia z Pakistanu dotarła informacja o przejściu na północnej flance słynnego szczytu Latok I w wykonaniu zespołu Ales Česen, Luka Stražar i Tom Livingstone. Było to dopiero trzecie wejście na ten trudny szczyt, pierwsze od północy. Jednak nie znaliśmy dokładnego przebiegu drogi, jaką wspinał się słoweńsko-brytyjski zespół.

Latok I , linia drogi Ales Česen, Luka Stražar i Tom Livingstone, 2018

Północne zerwy tego siedmiotysięcznego szczytu były celem wielu znakomitych zespołów i uważane są za jeden najważniejszych i najtrudniejszych celów alpinistycznych w Karakorum.

Sam szczyt został zdobyty w 1979 roku od południa przez wyprawę japońską (19 lipca – Tsuneo Shigehiro, Sin’e Matsumi i Yu Watanabe, 22 lipca – Hideo Muto, Jun’ichi Oku i Kota Endo). Od tego momentu na szczycie nie stanął żaden zespół.

Latok I i Latok II (fot. Josh Wharton ). Drogi i linie prób: 1. Amerykańska próba z 1978 roku (Jim Donini, Michael Kennedy, Jeff Lowe i George Lowe); 2. Północno-zachodnia grań Latok II (Alvaro Novellon i Oscar Perez, 2009; 3. Linia próby Josha Wartona, Colina Haleya i Dylana Johnsona, 2009 (wys. 5900 m); 4. linia próby japońskich Giri-Giri-Boys (Fumitaka Ichimura, Yusuke Sato i Katsutaka ‘Jumbo’ Yokoyama) na ścianie północnej, 2010, wys. 5900 m; a. projekt Josh Warton (2010); b. projekt wyprawy petersburskiej (2012).

Celem, który skupiał na sobie uwagę najlepszych wspinaczy, był północny filar Latoka I (7145 m). Wiele znakomitych zespołów nawet nie zbliżyło się do kluczowych trudności drogi, występujących na wysokości około 7000 metrów, pokonanych w pierwszej próbie przejścia filara w 1978 roku przez zespół Jim Donini, Michael Kennedy, George  Lowe i Jeff Lowe. Czwórka Amerykanów (najlepszych ówczesnych alpinistów amerykańskich) spędziła w ścianie 21 dni, przechodząc około 100 wyciągów. Kiedy główne trudności drogi mieli już za sobą, a od szczytu dzieliły ich trzy długości liny, Jeff Lowe zaczął zdradzać objawy choroby wysokościowej. W tej sytuacji zespół podjął decyzję o wycofie.

Lista światowej klasy wspinaczy, którzy wycofali się spod północnych ścian Latoka I, jest naprawdę imponująca. Wystarczy przytoczyć tylko niektóre z nazwisk: John Bouchard, Doug Chabot, Catherine Destivelle, Colin Haley, Wojtek Kurtyka.

Przed kilku tygodniami na tym właśnie filarze miała miejsce tragedia – zginął rosyjski alpinista, i następnie z napięciem śledziliśmy przebieg niesamowitej akcji ratunkowowej po jego partnera, Aleksandra Gukowa. Według relacji Gukowa rosyjski zespół doszedł do końca trudności technicznych filara, powyżej 7 tys. metrów. Przed Rosjanami znajdowały się „jedynie” nawisy i grzyby śnieżne bez możliwości asekuracji.

Wspinanie w północnej ścianie Latoka I (fot. FB CAMP Cassin)

Jak widać brytyjsko-słoweński zespół również nie uporał się z problemem północnego filara Latoka I. Ales Česen, Luka Stražar i Tom Livingstone przeszli terenem na prawo, do wysokości mniej więcej 2/3 filara, a następnie odbili w stronę przełęczy pomiędzy Latokiem I a Latokiem II. Stąd wspinali się po południowej stronie góry na szczyt. Całość, łącznie z zejściem prowadzonym linią wspinaczki, zajęła zespołowi 7 dni.

Luka Stražar, Tom Livingstone i Ales Česen (fot. FB CAMP Cassin)

Zespół ocenił, że właśnie taka linia drogi była najlogiczniejszym i najbezpieczniejszym rozwiązaniem problemu ściany. Ales mówi:

Między 14 a 22 lipca zrobiliśmy dwa wyjścia aklimatyzacyjne (do 6300 m) na okolicznych górach. Potem mieliśmy dłuższy okres niestabilnej pogody. 5 sierpnia w środku nocy weszliśmy w północną ścianę Latoka I. Wspinaliśmy się do 6500 m w okolicach filara, następnie w prawo w kierunku przełęczy pomiędzy Latokiem I a Latokiem II (6700 m). Piątego dnia wspinania (9 sierpnia) osiągnęliśmy szczyt Latoka I (7145 m).  […] Po dwóch dniach trudnego i mozolnego zejścia dotarliśmy do bazy.

Luka tak opisuje trudności blisko 2,5-kilometrowej drogi (nazwanej Česen-Livingstone-Stražar), wycenionej na ED+:

Większość wspinaczki to stromy lód i śnieg, przerwany mniej lub bardziej stromymi, ale krótkimi barierami skalnymi. Technicznie rzecz biorąc, żaden odcinek nie był ekstremalnie trudny. Głównym problemem jest długości drogi, niepewność co do przebiegu i połączenie wszystkiego razem w bezpieczny sposób. Śnieg w ścianie nie był z pewnością idealny, ale przesadą byłoby narzekać.

https://www.facebook.com/simon.gietl/photos/a.1540680916185195/2115514782035136/?type=3&theater

Zatem problem alpinistyczny XXI wieku, jakim jest północny filar Latoka I, pozostaje niezdobyty. Pod szczytem znajduje się już wyprawa Thomasa Hubera, w której składzie są: Simon Gietl, Rainer Treppte, Yannick Boissenot. Być może właśnie im uda się pokonać to wyzwanie, czego serdecznie życzymy!.

Mysza

Źródło: FB CAMP CASSIN, PZS