Wieści z Himalajów – Makalu, Lhotse, Everest. Faza ataków szczytowych

W Himalajach działają polskie wyprawy. Niektóre ekipy mają już za sobą próby ataków szczytowych. Z kolei inne właśnie rozpoczęli akcję górską. Oto podsumowanie ostatnich wydarzeń na Makalu, Lhotse i Evereście.

Bartek Ziemski i Oswald Rodrigo Pereira – Makalu (8481 m)

O zakończonym niepowodzeniem ataku szczytowym Bartka i Oswalda pisaliśmy dwa dni temu. 5 maja (niedziela) o 20:10 zespół MAD Ski Project wyruszyli do ataku szczytowego. Szybko zdobywali wysokość, walcząc głównie z ekstremalnie niską temperaturą, która rozładowała większość sprzętu elektronicznego. Niestety towarzyszące Bartkowi od dłuższego czasu problemy górnych dróg oddechowych spowodowały decyzję o odwrocie. Zespół wycofał się z wysokości 7950 metrów chwilę po 2:00. Wspinacze zeszli do obozu 3, zabezpieczyli swój namiot i sprzęt, a 6 maja w porze obiadu dotarli bezpiecznie do bazy.

Na drodze na Makalu, zdjęcie z aklimatyzacji (fot. MAD Ski Project)

Najbliższe dni będą oznaczały dla Bartka Ziemskiego próbę powrotu do zdrowia, tak żeby móc wykorzystać następne okno pogodowe do kolejnego wyjścia.

Dorota Rasińska-Samoćko – Makalu (8481 m)

Swój atak szczytowy przerwała również na Makalu Dorota. 4 maja o 8 rano podjęła decyzję o odwrocie. Od szczytu dzieliło ją 150 m, jednak pogoda – mgła, silny wiatr (do 140 km/h) – nie pozostawiła złudzeń. Zejście odbywało się również w trudnych w warunkach. Jak pisze Dorota, w obozie 3 porwało trzy namioty, więc nie miała ani jedzenia, ani śpiwora. Ostatecznie zeszła do bazy, gdzie czeka na nowe prognozy.

Marcin Miotk i Waldemar Kowalewski – Makalu (8481 m)

Na Makalu działa również zespół Marcin Miotk i Waldek Kowalewski. Z komunikatu Marcina wynika, że rozpoczął on wczoraj wspinaczkę z bazy do obozu 2 (6600 m). Dzisiaj (piątek, 10.05) podchodzi do obozu 3 (7400 m). Marcin podkreśla, że „będzie ciężko, powoli do góry”, ale w planach ma atak szczytowy. Życzymy powodzenie i bezpiecznego powrotu!

Widok na Lhotse (fot. arch. P. Krzyżowski)

***

Niestety podczas akcji górskiej na Makalu w obozie 3 zmarł 54-letni Lakpa Tenji Sherpa. Nepalczyk poczuł się źle podczas zejścia po zdobyciu szczytu (6 maja) i mimo pomocy ze strony kolegów Szerpów (z agencji Seven Summit Treks) nie udało się go uratować. Agencja nie poinformowała o śmierci Lakpy w swoich tradycyjnych postach dotyczących zdobycia szczytu, a jej przedstawiciele nie chcieli również komentować okoliczności tragedii.

Pojawiają się pytania. Temat podnosi Angela Benavides z Explorer Web – dlaczego zginął Lakpa, czy może przyczyną jego śmierci były kłopoty ze zdrowiem, niewystarczająca kondycja? A może, co niestety może być jednym z czynników, Szerpa był poddany presji, aby kontynuować dalszą wspinaczkę. Presję mógł na siebie wywrzeć sam, ale nie możemy wykluczyć, że nacisk wywierał na niego klient, albo lider wyprawy. To kolejna śmierć w górach wysokich w trakcie wypraw komercyjnych, w których Szerpowie odgrywają najważniejszą rolę – bez nich klienci nie weszliby na szczyt, ani nie byliby w stanie prowadzić akcji górskiej.

***

Piotr Krzyżowski – Lhotse (8516 m)

W ramach aklimatyzacji Piotr dotarł do obozu 4 na wysokości 7950 m (6 maja), gdzie zostawił depozyt i zszedł do C3. Wcześniej donosił, że gdy wspiął się do obozu 3, jego depozyt (jak zresztą cały obóz) został zmieciony przez wiatr (ok. 100 km/h). Na szczęście miał zapasowy namiot i palnik (a panel solarny pożyczył od Jakuba Pateckiego, który działa na Evereście). Jak opisuje:

Podejście do C4 jest bardzo długie, najpierw żółte skały, C4 Lhotse (niski), czarne skały i za jakąś godzinkę jesteśmy na Przełęczy Południowej.

Wczoraj pojawiła się również informacja, że zespół Szerpów zaporęczował drogę na wierzchołek Lhotse. Jak podkreśla Mateusz Waligóra:

Tak naprawdę wiadomość o tym, że poręczujący Szerpowie dotarli na ten szczyt, zanim poprowadzili liny na Everest, nieco wszystkich zaskoczyła. W poprzednich sezonach raczej odbywało się to w odwrotnej kolejności. Bo i liczba oczekujących na poręczówki na Evereście była zawsze wielokrotnie większa niż w przypadku jego mniej obleganego sąsiada.

Mateusz Waligóra podczas trekkingu (fot. Marcin Kin)

Mateusz Waligóra – Everest (8848 m)

Po swoich wyjściach aklimatyzacyjnych Mateusz postanowił zejść niżej z bazy i wyleczyć infekcję: