Dwubój

W związku z uzyskaniem jedynie dwóch kompletów medali na igrzyskach w Paryżu, wspinanie sportowe zostało zmuszone do wprowadzenia nowego formatu. W skład dwuboju wchodzą dwie konkurencje bouldering i prowadzenie.

Konkurencja rozgrywana na 4,5-metrowej wysokości ścianach, na których zabezpieczeniem jest ułożony pod nimi materac (fot. Jan Virt/IFSC)

***

Bouldering

Konkurencja rozgrywana na 4,5-metrowych ścianach, na których zabezpieczeniem jest ułożony pod nimi materac. Zawodnicy mają do pokonania 3-5 boulderów. Problemy wymagają często gimnastycznych ruchów lub użycia siły maksymalnej.

Problemy mają ściśle określony sposób startu, wyznaczony chwyt punktowany (zona) oraz chwyt końcowy (top). Klasyfikacja odbywa się na podstawie liczby osiągniętych chwytów końcowych (topów) oraz chwytów punktowanych (zone). Dodatkowym czynnikiem jest liczba prób, jaką zawodnik musiał podjąć, by osiągnąć zonę lub top.

Na potrzeby dwuboju wprowadzono dodatkowy punktowany chwyt oraz specjalny system punktacji.

Obowiązuje limit czasu na pokonanie każdego boulderu.

Konkurencja prowadzenie jest rozgrywana na ok. 15-metrowych ścianach, asekurację stanowi lina wspinaczkowa (fot. Jan Virt/IFSC)

Prowadzenie

Konkurencja jest rozgrywana na ok. 15-metrowej ścianie. Zawodnicy mają do pokonania drogę składającą się z kilkudziesięciu ruchów. Zawodnik jest asekurowany od dołu liną, którą wpina podczas wspinaczki do kolejnych przelotów (punkty asekuracyjne wyposażone w karabinki). Ominięcie przelotu, wyjście ponad niego stopami, oznacza dyskwalifikację.

Wygrywa zawodnik, który osiągnie najwyższy punkt na drodze. W przypadku tego samego rezultatu dodatkowym kryterium jest czas wspinaczki. Obowiązuje także limit czasu na pokonanie drogi.

Na potrzeby dwuboju wprowadzono specjalny system punktacji poszczególnych osiągniętych chwytów.