Porównujesz gruszki z jabłkami. Wspinaczka sportowa, na poziomie VI.5 czy więcej, traktowana jako cel sam w sobie, to specyficzna dyscyplina sportowa, która w moim mniemaniu (powtarzam: jest to moja prywatna opinia), nie ma nic wspólnego z alpinizmem. Głównie dlatego, że w definicję alpinizmu w p i s a n e jest ponoszenie ponadstandardowego ryzyka przy jego uprawianiu (również, a może przede wszystkim: ryzyka utraty życia) i dlatego o alpinizmie, a już szczególnie o himalaizmie mówi się, że są sportami ekstremalnymi. Zbocza ośmiotysięczników (również tych łatwych) usłane są trupami, bowiem każde wejście w tzw. strefę śmierci (mniej więcej pow.7500 m) może być Twoim ostatnim z setek powodów, o których nawet nie warto dyskutować, bo są oczywiste dla każdego, kto się o te strefę choćby otarł. Odwrotnie jest ze wspinaczką skałkową, jeśli nie żywcujesz i grzecznie wpinasz się we wszystkie przeloty, które Ci wbili usłużni ekiperzy, to ryzyko jest żadne, nawet dupy sobie nie obijesz. Oczywiście, dojście do takie sprawności, żeby robić VI.5 kosztuje dużo czasu i wysiłku, ale podobnie dużo czasu i wysiłku kosztuje, żeby prawidłowo wykonać szpagat (też nie takie proste i też tego nie umiem). Dlatego, wierz mi, bardziej sobie cenię "małolata" na Kazalnicy, niż Twoje VI.5 w Jaskinii Mamutowej, bo "wybałem" się tam za wszystkie czasy, a parę wyciągów z tej drogi śni mi się do dzisiaj. Pozdrawiam