Adam Bielecki, Hervé Barmasse i Felix Berg południową ścianą Numbur w stylu alpejskim

Zespół w międzynarodowym składzie (nas cieszy obecność Adama) dokonał pierwszego przejścia w stylu alpejskim południowej ściany Numbur (6958 m). Adam Bielecki, Hervé Barmasse i Felix Berg wytyczyli nową drogę, którą nazwali Nepali Ice Spa, a jej trudności wycenili na ED-, WI5, M4.

Południową ścianą Numbur w stylu alpejskim (fot. Adam Bielecki FB / Hervé Barmasse)

***

Po intensywnym okresie zimowych wypraw na ośmiotysięczniki (pierwsze zimowe wejścia na Gasherbrum I i Broad Peak, oraz próby na K2) Adam Bielecki wydaje się celować ostatnio w projekty bardziej eksploracyjne. Zeszłej jesieni wraz z Louisem Rousseau działał w dolinie Hunzy, a ich wyprawa skupiała się na niezdobytych szczytach. Tej jesieni celem został Numbur, a dokładnie jego południowa ściana.

Numbur (6958 m) to piękna „trójkątna” góra w paśmie Shorong Himal. we wschodnio-centralnym Nepalu, niedaleko granicy z Tybetem. Niektóre ważniejsze szczyty tego regionu to Melungtse (7181 m), Melungtse II (7023 m / po stronie tybetańskiej) i Gaurishankar (7134 m / na granicy). Znajduje się tu około 50 szczytów o wysokości powyżej 6000 m. Popularnym celem wycieczek jest jezioro Dudh Kund, znad którego dobrze widać południowe ściany Numbur.

[aktualizacja]

Niektóre źródła zaliczają Numbur do pasma Rolwaling Himal, jednak jest to właściwa klasyfikacja. Cytując opracowanie Jana i Małgorzaty Kiełkowskich: „Niekiedy rejon Rolwaling Himal rozciągany bywa – niesłusznie – na pasma położone dalej na południe i pd.-wschód od doliny Rolwaling, w rejonie zlewni Likhu Chu, stanowiące Shorong i Lumding Himal”. Numbur, a także dwa inne wybitne sześciotysięczniki (Khatang i Karyolung) należą do Shorong Himal.

Południową ścianą Numbur w stylu alpejskim (fot. Adam Bielecki FB / Hervé Barmasse)

W 1963 roku na szczycie stanęli pierwsi zdobywcy – Hiroshi Matsuo i Mingma Tserin, członkowie Japońskiej ekspedycji badawczej The Chiba University Expedition, która działała w górach Rolwaling od marca do lipca, w ciężkim stylu oblężniczym. Góra została zdobyta od południa, przez stromy kuluar, 600-metrową ścianę lodową i południową grań w górnej części (raport z tej wyprawy).

W 1981 roku Francuzi jako pierwsi przeszli południowo-zachodnią grań (notka w AAC).

Przebieg Nepali Ice Spa ED-, WI5, M4 (fot. Adam Bielecki FB / Hervé Barmasse)

Adam Bielecki, Hervé Barmasse i Felix Berg działali – jak podają – w czystym stylu alpejskim. W tym stylu nikt wcześniej nie wspiął się południową ścianą Numbur. Zespół wspinał się terenem częściowo znanym, a częściowo nieznanym, linią zbliżoną do zaawansowanej próby Katalończyków w 2016 roku (zawrócili z 6900 m – raport i wyrysowany przebieg próby).

Południową ścianą Numbur w stylu alpejskim (fot. Adam Bielecki FB / Hervé Barmasse)

Adam Bielecki relacjonuje:

To była niewiarygodna, alpinistyczna przygoda.

Zaczęło się jednak zupełnie nie tak, jak powinno. Kiedy dotarliśmy do podstawy ściany, zamiast czuć zwyczajową siłę i ekscytację, miałem masę wątpliwości. Poranne mdłości wyczerpały moją energię, czułem się słaby. Nie chciałem być dla kolegów ciężarem i zepsuć im wspinaczki. — Idźcie sami — powiedziałem w ostatnim miejscu, z którego mogłem się jeszcze sam wycofać. — Jesteśmy zespołem. Spróbujmy razem. Jeśli coś nie zagra i będziesz chciał się wycofać, zawsze możemy zawrócić i spróbować ponownie za kilka dni — powiedział Felix. Hervé tylko kiwnął głową na zgodę. — Okej, dziękuję wam, chłopaki. Spróbujmy więc — odpowiedziałem.

W dolnej części ściany podążaliśmy najbardziej logiczną linią – tą samą, którą próbował przejść kataloński zespół w 2016 roku. Wspinaczka była fantastyczna: sekwencja spektakularnych lodospadów, niczym magiczna biała nitka, prowadziła nas pomiędzy stromymi skałami. Lecz magia szybko ustąpiła miejsca niepokojowi – z góry zaczęły spadać odłamki lodu i skał. Zaczęliśmy się bać o nasze życia. Niespodziewane zagrożenie zmusiło nas do pójścia wariantem „na wprost”, wiodącym w nieznane partie ściany.

Byliśmy już blisko skalnego ostrza filara, który dawał względne bezpieczeństwo, gdy jeden ze spadających kamieni — na szczęście — wybrał ramię Hervégo, a nie jego głowę. Ból był ostry, ale w tym momencie droga do bezpieczeństwa prowadziła już tylko w górę, więc po prostu szliśmy dalej.

Od tego momentu, metr po metrze, wspinaczka stawała się coraz bardziej angażująca i nieprzewidywalna. Trudności techniczne uskrzydlały nasz zespół, dopóki na ostatnich dwustu metrach nie zaczęliśmy „pływać” w cukrowatym, niestabilnym śniegu, bez żadnej możliwości założenia asekuracji. Zwolniliśmy tempo i poruszaliśmy się w najwyższym możliwym napięciu i skupieniu, wiedząc, że najmniejszy błąd któregokolwiek z nas mógłby w kilka sekund posłać nas kilkaset metrów w dół — do podstawy ściany.

Na wysokości 6900 metrów zew szczytu był niemal nie do odparcia. Ale zapadał już zmrok, a przez zmęczenie o błąd było łatwo. Na ostrzu grani znaleźliśmy ciasną szczelinę lodową i postanowiliśmy biwakować — bez namiotu, bez karimat, bez jedzenia i bez śpiworów. Szczęśliwie namówiłem chłopaków na wzięcie ratunkowej płachty biwakowej, pod którą siedzieliśmy całą noc, zasłaniając na zmianę twarze i stopy, bo była za mała, by zakryć wszystko jednocześnie.

Najpierw się śmialiśmy i żartowaliśmy — zbyt pewni siebie. Potem wiatr się nasilił, w porywach do 60 km/h, a temperatura spadła do –25°C. Zamilkliśmy, koncentrując się na jednym: wytrwać do rana. Uniknąć odmrożeń i hipotermii. Dla każdego z nas były to jedne z najtrudniejszych godzin, jakie spędziliśmy dotąd w górach. Czas, który podczas wspinaczki płynął błyskawicznie, teraz niemal zupełnie się zatrzymał. Tuliliśmy się do siebie, próbując skraść odrobinę ciepła. Mną targały na przemian dreszcze i torsje, ale nie skarżyłem się — wiedziałem, że wszyscy cierpimy tak samo. Od czasu do czasu ktoś rzucił nieśmiałym żartem — w końcu mówi się, że śmiech rozgrzewa serca.

O świcie uważnie przyjrzeliśmy się sobie nawzajem. Byliśmy żywi, bez śladów odmrożeń i hipotermii. Udało się przetrwać noc. Teraz musieliśmy zdecydować, czy zakończyć naszą wspinaczkę jako zaawansowaną próbę i natychmiast schodzić w stronę życia i bezpieczeństwa, czy jednak ukoronować naszą przygodę wejściem na szczyt – tam, gdzie każda wspinaczka górska powinna się kończyć.

To nasz mental jest źródłem siły. Dlatego po biwaku poszliśmy jednak w górę — prosto po nasze marzenia.

Byliśmy bardzo szczęśliwi na wierzchołku. To była piękna, groźna i wymagająca wspinaczka. Zawierzyliśmy się przyrodzie i godzinami pozwalaliśmy jej testować naszą wytrwałość oraz zdolność do znoszenia bólu i cierpienia.

Trudności techniczne nie były dla naszego zespołu zaskoczeniem, ale na taką przygodę nikt nigdy nie jest w pełni gotowy. Bo na końcu to, co naprawdę się liczy, to radość życia i ta pewność, że szczyt jest tylko detalem, a prawdziwym osiągnięciem jest pokonanie własnych słabości i wspólne przetrwanie — wbrew wszystkiemu.

Adam Bielecki, Hervé Barmasse i Felix Berg na szczycie Numbur (fot. Adam Bielecki FB / Hervé Barmasse)

źródła: Adam Bielecki FB, The Himalayan Journal, The American Alpine Club, Planet Mountain