Jonas Schild i Thomas Schmid klasycznie na „Joy Division” na Torrione Qualido

Jonas Schild i Thomas Schmid pokonali klasycznie prawdziwą perełkę autorstwa Simone Pedeferriego, który otworzył wiele doskonałych i trudnych linii w Val di Mello. Droga nazwana na cześć post-punkowej grupy z Manchesteru liczy 800 m i 20 wyciągów, których trudności sięgają 8b. Niemcy skorzystali z wariantu Con un piede in paradiso. Joy Division to jedna z najtrudniejszych dróg tego typu w Europie.

Jonas Schild i Thomas Schmid klasycznie na Joy Division (fot. Diego Schläppi)

***

Niektórzy mówią, że Val di Mello to europejskie Yosemity lub Małe Yosemity. Skojarzenia są naturalne: wielkie granitowe ściany wyrastają (choć może nie aż tak bezpośrednio) z dość płaskiego i rozległego dna pięknej doliny (podobnie jak w Kalifornii, również usianej boulderami) i oferują wspinanie wielowyciągowe na najwyższym poziomie.

Pisząc o Val di Mello nie sposób nie wspomnieć o wyjątkowej postaci, lokalnym wspinaczu, któremu dolina zawdzięcza wiele nowych, trudnych i klasycznych linii, a także uklasycznień starszych dróg hakowych. Simone Pedeferri zrobił już około 20 klasycznych dróg w Val di Mello i Val Masino, a jego ambicją jest poprowadzenie klasycznej linii na każdej z wielkich ścian obu dolin. W jego kajecie widnieją między innymi: Non sei più della mia banda (8a, 700 m) i Buena vita poca platta (8a, 800 m) – Precipizio degli Asteroidi, Blacksnake (8a+, 600 m) i Con un piede in paradiso (8a+, 800 m) – Qualido, Nessun pericolo per te (8a, 400 m) – Darwin, Adventure Time (8b/c) – Meridiana del Torrone, Pana (8b, 265 m)– Mongolfiera i oczywiście Joy Division (8b, 800 m).

Pedeferri poprowadził Joy Division w 2004 roku i od tego czasu nie słyszeliśmy o zbyt wielu przejściach, zwłaszcza dokładnie wariantami Włocha. Drugiego przejścia dokonał w 2011 roku James Pearson. Ciekawą alternatywę zaproponowali Barbara Zangerl i Jacopo Larcher w 2021 roku (a Schild i Schmid częściowo z niej skorzystali).

Orientacyjne topo  Joy Division 8b, 800 m z zaznaczonym przebiegiem oryginalnym i wariantem, z którego skorzystali Niemcy (fot. Diego Schläppi)

Schild i Schmid zdają szczegółową relację ze swojego przejścia, co pozwala (choć trochę) wyobrazić sobie charakter i trudności tej pięknej drogi.

Joy Division 8b, 800 m – Torrione Qualido, Val di Mello. W akcji Jonas Schild i Thomas Schmid

Początek czerwca, Thomas Schmid i Jonas Schild u podnóża Torrione Qualido (fot. Diego Schläppi)

Droga zaczyna się od kluczowego 8b. Ponieważ ściana na początku wyprawy była jeszcze w dużej mierze mokra, Schmid i Schild wykorzystali pierwszy dzień na patentowanie wyciągu. Boulderowe pasaże okazały się skomplikowane i wymagające technicznie.

W kolejnych dniach wspinacze pracowali nad dolnymi wyciągami. Okazało się, że warunki są trudne – od 14 w ścianie jest słońce, które o tej porze roku i przy pogodzie, na jaką trafili, uniemożliwiało wspinaczkę.

Szybko stało się jasne, że jednodniowe przejście jest nierealne, trzeba zmienić taktykę. Po dniu odpoczynku Schmid i Schild pożyczyli portaledge i wrócili z nową strategią: wykorzystać chłodne godziny poranne, w południe rest, a po nim wspinanie do późnego wieczoru.

Jonas Schild na 1. wyciągu (fot. Diego Schläppi)

Niemcy ruszyli na swoją próbę klasycznego przejścia Joy Division 12 czerwca o 7 rano. Schild pokonał startowy wyciąg (8b) w pierwszej próbie tego dnia:

Delikatna praca na nogach, podparcia kciukiem, zawsze na granicy, między pełnym obciążeniem stopni a lekkim odciążeniem na chwytach, tak by stopy ustały. Byłem zdumiony, że tego dnia udało mi się przejść ten wyciąg stosunkowo łatwo. Wspinałem się w dziwnym stanie, pomiędzy niecałkowitym rozbudzeniem a pełnym skupieniem.

Pierwotna taktyka zakładała, że każdy z wyciągów powyżej 8a poprowadzą obaj. Niestety Thomas Schmid odpadł na prowadzeniu pierwszego wyciągu i zrezygnował z drugiego podejścia, przekładając ponad to cel zespołowy.

Sjestę pierwszego dnia zrobili już przed czwartym wyciągiem. Schild:

Czekanie jest brutalne, przed nami przecież jeszcze 17 wyciągów, z czego 11 nieznanych.

Gdy ścianę przykrył cień, Schild zaatakował kolejny wyciąg za 8b. Drobny błąd i lot. Prowadzenie przejmuje Schmid, zmotywowany, mimo odpadnięcia na pierwszym wyciągu. Ostatecznie obaj robią ten wyciąg i tym samym dwa kluczowe miejsca drogi zostają za nimi.

Kolejne wyciągi to 7a, 7a+ i 7b+. Mimo pozornie umiarkowanej wyceny wspinanie wymagało pełnej koncentracji. Płyty, trickowe miejsca boulderowe, słabe stopnie. Wspinacze rozprawili się z nimi bez problemów i dotarli do stanowiska siódmego wyciągu, gdzie rozwiesili portaledge na noc.

Jonas Schild i Thomas Schmid na biwaku pod 7. wyciągiem (fot. Schild & Schmid)

Drugiego dnia – korzystając z polecania Babsi Zangerl i Jacopo Larchera – wspinacze decydują się odbić na cztery wyciągi drogi Con un piede in paradiso. Wariant bardziej atrakcyjny wspinaczkowo i trudny. Tu czeka ich ostatnie solidne wyzwanie, mocne 8a ze wspinaniem w płycie w dolnej części i przewieszoną rysą w górnej.

Przed kluczowym wyciągiem wariantu Con un piede in paradiso wspinaczy dopada słońce. Sjesta jest przymusowa, nie wpływa dobrze na morale, a Schilda dopada dziwne osłabienie. Schmid wspiera go szorstko:

Nie po to dymam tu dwa dni, żeby teraz się poddać. Robisz ten wyciąg i wchodzimy na górę.

Powiedziane, zrobione – Schild przechodzi 8a w drugim podejściu, klasyczne przejście całości jest na wyciągnięcie ręki.

Jonas Schild na Joy Division (fot. Diego Schläppi)

Nadciąga burza, ale Niemcy idą dalej. Pokonują techniczne 7a, dwa „alpejskie” wyciągi i docierają do trawersu w drogę Melat. Stąd już tylko cztery umiarkowane wyciągi na szczyt, na którym stają o 21. Przybita piątka, krótka przerwa, zmęczenie, radość. Po chwili rozpoczynają zjazdy, robi się ciemno. Po dotarciu do zostawionego w ścianie portala zostają jeszcze jedną noc w ścianie. Rano kontynuują zjazdy. Łącznie spędzili na drodze pięć dni.

Jonas Schild:

To doświadczenie nauczyło mnie chyba najwięcej z całej mojej wspinaczkowej kariery. Doskonała kombinacja intensywnych momentów wspinaczkowych przez tak wiele wyciągów z zapierającym dech krajobrazami i nieodzowną pracą zespołową – to było wyjątkowe przeżycie.

Piękna przygoda, świetne wspinanie, czapki z głów!

MG

Żródła: Jonas Schild, LaCrux