„Allain-Leiniger” M7+ OS na północnej ścianie Petit Dru dla zespołu Czech-Ciesielski-Kuczera

Dobre wieści z Alp. 4-5 marca zespół Michał Czech, Maciej Ciesielski i Jan Kuczera przeszli drogę Allain-Leiniger na 900-metrowej północnej ścianie Petit Dru. To prawdopodobnie 3. polskie przejście zimowe, ale pierwsze w stylu OS zimowo-klasycznym.

Allain-Leiniger jest zaliczana do grona sześciu największych klasycznych dróg na północnych ścianach alpejskich. Została wytyczona latem 1935 roku.

***

Michał, Maciej i Janek potrzebowali na jej przejście 2 dni. Pierwszego dnia wspinali się 13 godzin (24 wyciągi). Po biwaku ostatnie 4 wyciągi na szczyt zajęły im 4 godziny. O 17 zameldowali się na dole, przy namiocie.

Do tej pory droga zanotowała (prawdopodobnie) dwa polskie zimowe przejścia (oba A0). Pierwsze należało do zespołu Aleksander Barszczewski – Marcin Księżak i miało miejsce w dniach 18-20 marca 2016 roku. Zeszłej zimy, 3-6 lutego, z drogą zmierzyli się Gosia Jurewicz i Józek Soszyński (barwną relację Józka znajdziecie tutaj).

Topo drogi Allain-Leningrer (Petit Dru)

A oto relacja Jaśka Kuczery:

3 marca po małym rozruchu w okolicach Valle Blanche podchodzimy z zamiarem przejścia drogi Lesueur na północnej ścianie Petit Dru. Niestety szybko okazuje się, że „nasza” droga jest już zajęta przez zespół francuskich przewodników, którzy chytrze zakładają depozyt pod ścianą i poręczują pierwsze metry drogi. Decyzja o zmianie planów jest naturalna, wybieramy drogę Allain-Leiniger, która do tej pory zimą miała już dwa polskie przejści,a Alka Barszczewskiego i Marcina Księżaka w dniach 18 do 20 marca 2016 r., a także Gosi Jurewicz i Józka Soszyńskiego 3 do 6 lutego. Oba przejścia odbyły się z podhaczaniem na A0, mimo to początkowe wyciągi zostały pokonane zimowo-klasycznie, a jeden z nich został wyceniony nawet na M7+. My zakładamy 2 dni wspinania i na tyle pakujemy nasze wory.

Wspinaczka na drodze „Allain-Leiniger” na północnej ścianie Petit Dru (fot. arch. Jasiek Kuczera)

Godzinę wyjścia dnia następnego uzależniamy od startu Francuzów ponieważ pierwsze metry drogi Allain-Leiniger i Lesuerur są wspólne, a my nie chcemy deptać ich poręczówek. Z namiotu startujemy pół godziny po nich dnia 4 marca o godz. 4.30. Szybkie podejście i po godzinie wbijamy się w ścianę. Wspinanie idzie sprawnie, warunki w ścianie generalnie są bardzo dobre, pogoda jest super chociaż jest dość zimno tak z minus piętnaście stopni, całe szczęście wiatru brak.

Doganiamy Francuzów ale na szczęście nasze drogi się rozchodzą, oni idą w lewo, my odbijamy w prawo. Pierwszych około 6-7 wyciągów przechodzimy na lotnej. Trudności nie są wyśrubowane i nie przekraczają M5. Kolejne metry oferują bardziej techniczne wspinanie i wymuszają wspinanie od stanowiska do stanowiska. Po kilku wyciągach znowu lotna, szybko zdobywamy wysokość i przechodzimy przez wielkie pole śnieżne charakterystyczne dla północnej ścianie Dru. Gdy my się jeszcze tak pod tym polem wspinamy, to nad naszymi głowami dosłownie zjeżdża nim narciarz, a następnie zlatuje w dół ścianą z uczepioną do uprzęży paralotnią, wykręcając na naszych oczach beczkę. Myślę sobie jedynie, że niektórzy to mają nierówno pod deklem.

Wspinaczka na drodze „Allain-Leiniger” na północnej ścianie Petit Dru (fot. arch. Jasiek Kuczera)

Wyciąg powyżej pola śnieżnego wspinamy się już na sztywno, wspinanie jest wymagające, ale asekuracja generalnie bardzo dobra. Rysę Allaina omijamy łatwiejszym terenem tzw. rysą Martinetti. Pomimo posiadanych kilku schematów jest sporo niejasności i z jednej z nich wyprowadza nas telefon do przyjaciela w tym wypadku Józka Soszyńskiego (jeszcze raz dzięki!). Gdy gasną światła lądujemy na polu śnieżnym jakieś 150vm przed wierzchołkiem.

Biwak nie należy do tych najlepszych ani do tych najgorszych. Mój dmuchany materac zdecydowanie jest za duży na półkę, którą sobie wykopałem, bez przerwy zjeżdżam z nim w czeluść. Dopiero gdy rozrywam go o skałę (omyłkowo oczywiście) i powietrze z niego schodzi, w końcu dopasowuje się do półki, jednak przypomina teraz naleśnik, niespecjalnie izolujący od podłoża. Michał natomiast przez całą noc otrzymuje prysznic pyłówek spadających na jego głowę za sprawą ześlizgującego się ze swojej górnej półki i tym samym wiercącego Maćka. I ta zabawa trwa tak do samego rana.

Od godziny 8.30 akcji ciąg dalszy, nie przechodzimy przez okno skalne, które wyprowadza na południową ścianę ale idziemy oryginalnie trzymając się północnej ściany. Po 4 wyciągach o godzinie 12.30 wychodzimy na szczyt Petit Dru.

Biwak na drodze „Allain-Leiniger” na północnej ścianie Petit Dru (fot. arch. Jasiek Kuczera)

Zjazdy z Petit Dru, a dokładnie Północnym Kuluarem, najbardziej popularną drogą w okolicy, pomimo tłoku na niej idą wyjątkowo sprawnie. O godz. 17 meldujemy się przy namiocie.

Droga Allain-Leiniger na północnej ścianie Petit Dru pomimo niewygórowanych letnich trudności maks VI, zimą oferuje solidne wspinanie i spory ciąg trudności. Nam tę drogę udało się pokonać w stylu OS w niecałe 2 dni, w sumie zeszło nam 17 godzin netto. 4 marca wspinaliśmy się 13 godzin, a 5 marca 4 godziny.

Na szczycie Petit Dru, od lewej: Michał Czech, Jasiek Kuczera i Maciek Ciesielski (fot. Michał Czech)

Około 14 wyciągów pokonaliśmy na lotnej, oferują przeważnie trudności ok. M3-M4 z miejscami za M5. Natomiast pozostałe 14 wyciągów oferuje wspinanie w trudnościach od M6 do M7+.

Jasiek Kuczera

Kalendarium wyjazdu:

• 28 lutego Grand Flambeo drogą Frutti di Mare zlokalizowana w pobliżu schroniska Torino, 150 m wycenioną oryginalnie za M8-, wg naszych odczuć maks M7, za to bardzo kruchą, styl OS
• 1 marca Mont Blanc du Tacul Pinocchio – wycof po zrobieniu połowy drogi z uwagi na bardzo silne mrozy i błąd w postaci wzięcia jednowarstwowych butów. Kontynuacja wspinaczki prawdopodobnie skończyła by się odmrożeniami.
• 4 do 5 marca Allain-Leiniger na północnej ścianie Petit Dru, 900 m, M7+, OS.

Michał Czech (PHS, KW Sakwa, Millet, Scarpa, Grivel)
Maciej Ciesielski (PSWP/IVBV, 5+ Szkoła Górska, AMC Petzl Polska)
Jan Kuczera (HardRock – Szkoła Wspinania, KW Kraków, Instruktor PZA)