Tom Livingstone i Symon Welfringer nową drogą na Aiguille des Pèlerins

Tom Livingstone i Symon Welfringer przeszli La Croisade, nową drogę mikstową na Aiguille des Pèlerins w masywie Mont Blanc, która prowadzi przez wybitny dach w centralnej części północnej ściany.

Symon Welfringer w mikstowym terenie na La Croisade: M7+, A2, V+, 5+ (fot. Tom Livingstone)

***

Aiguille des Pèlerins (3318 m) to jedna z wybitnych turni w grupie Aiquilles de Chamonix, długiej bocznej grani odchodzącej na północ od głównego masywu Mont Blanc, a zarazem najbliższej Chamonix. Des Pèlerins znajduje się w krótszej odnodze grani, odchodzącej na północny-zachód od Aiguille du Plan. Głównym i doskonale znanym szczytem w tym rejonie jest Aiguille du Midi (3842 m). Pierwszego wejścia na Aiguille des Pèlerins dokonali Albert Brun, Édouard Charlet, Robert O’Gorman i Joseph Ravanel w 1905 roku (granią wschodnią, od Col des Pélerins). Pierwszego zimowe wejście miało miejsce w 1928 roku, drogą normalną przez południową ścianę wspięli się Alfred Couttet i Mme J. Quenin-Puget.

Położenie Aiguille des Pèlerins (źródło: Open Street Map)

Nowa droga na Aiguille des Pèlerins ma wspólny start z Les Flammes de l’enfer i Beyond Good and Evil. Podczas wspinaczki drugą z nich w 2019 roku, Symon Welfringer dostrzegł piękny dach w centralnej części ściany i zaczął zastanawiać się, czy jego przejście jest możliwe. Dach próbowali wcześniej pokonać  Xavier Cailhol i Jeff Mercier, jednak bezskutecznie. Udało im się wtedy poprowadzić nowy wariant Beyond…

Livingstone i Welfringer rozpoczęli wspinaczkę 31 stycznia. Pierwszego dnia pokonali trzy pierwsze długie wyciągi Les Flammes de l’enfer (ciągowy drytool do M7), zostawili liny na trudnych fragmentach i wrócili na noc do schroniska Plan de l’Aiguille.

Wyciąg przed wielkim dachem (fot. Symon Welfringer)

Drugiego dnia szybko powrócili do punktu osiągniętego poprzedniego dnia i ruszyli dalej, by odnaleźć nową linię w nieznanym terenie. Po fragmencie trickowego wspinania, momentami w kruszynie (do M7), Livingstone i Welfringer dotarli do podstawy dachu, liczącego około 30 m długości i osiągającego przewieszenie 45 stopni. Jego środkiem biegnie imponująca rysa. Symon Welfringer:

Widzieliśmy, że rysa prowadzi przez cały dach, więc jego pokonanie musiało być możliwe. Jednak trudno było ocenić, o jakich trudnościach mówimy w przypadku przejścia klasycznego. Prowadził Tom. Zdołał pokonać kilka trudnych sekwencji, jednak w końcu musiał uciec się do hakówki. Wyciąg wydawał się bardzo trudny. Spróbowałem przejść go klasycznie na drugiego, ale poddałem się po 10 metrach. Było dla mnie za trudno, zbyt wielkie przewieszenie. To niesamowity wyciąg, myślę, że jego przejście klasyczne mogłoby sięgać okolic M9/M10.

Tom Livingstone w dachu La Croisade (fot. Symon Welfringer)

Wspinacze nie dali rady przejść dachu klasycznie, jednak dokończyli drogę. Przeszli około sześciu długich wyciągów od wyjścia z dachu do grani szczytowej. Jak raportują, było to świetne wspinanie. Trzy z tych wyciągów były bardzo równe, ciągowe, choć wymagają dobrych warunków (od M5 do M7), z kolei na jednym z pozostałych jest kilka nieoczywistych ruchów i trudne miejsce, które Symon przehaczył (A2), ale jak mówi, przejście klasyczne jest jak najbardziej możliwe.

Symon Welfringer na La Croisade (fot. Tom Livingstone)

Tom Livingstone i Symon Welfringer podkreślają, że wycenienie drogi nie było łatwe i jak zawsze subiektywne, jednak postarali się osiągnąć konsensus. Ostateczna propozycja wyceny dla La Croisade to M7+, A2, V+, 5+. 

Symon Welfringer:

La Croisade to 600 metrów świetnego wspinania w litej skale. Odhaczenie drogi jest bez wątpienia bardzo ciekawym wyzwaniem.

***

Przebieg La Croisade na Aiguille des Pèlerins (fot. arch. Welfringer/Livingstone)

Przebieg drogi:

• pierwsze wyciągi Beyond Good and Evil, później Flammes de l’enfer: M5, M6, M6,
• kolejne wyciągi, już La Croisade: M7+, M6+,
• dach: A1 lub klasycznie w okolicach M9/M10,
• powyżej dachu: M5, M6+/A2, M5,
• 100 m łatwego terenu do szczytu

Powrót zjazdami na na przełęcz Pélereins i dalej prostymi i szybkimi zjazdami drogą Rébuffata.

Zachód słońca nad Chamonix (fot. Symon Welfringer)

Michał Gurgul

źródła: alpinemag.com, Planet Mountain, camptocamp.org