Staram się płynąć z prądem – rozmawiamy z Kamilem Ferencem, aktualnym mistrzem Polski w prowadzeniu

Na ostatnich Mistrzostwach Polski Kamil Ferenc (KS Korona, Agrest Team, Scarpa, MotionLab) wywalczył złoto w prowadzeniu. To dobra okazja, by porozmawiać z nim o samych zawodach (między innymi ciekawej formule open), motywacji do startów, wspinaniu w ogóle i wciąż żywym duchu starej dobrej krakowskiej piwnicy.

Kamil na "Ułan Bator" 8B, Batorówek (fot. Kasia Berbeka)

Kamil na boulderze „Ułan Bator” 8B, Batorówek (fot. Kasia Berbeka)

***

Kamil, gratuluję tytułu mistrza Polski. We Wrocławiu zgarnąłeś złoto w prowadzeniu. Jakie to były zawody? Pod względem organizacyjnym, wspinaczkowym etc. Jak je oceniasz?

Uważam, że były bardzo udane. Zerwa ma dobre zaplecze ścianowe do organizacji tego typu imprezy, podobał mi się setting – zwłaszcza droga półfinałowa. Widać było duże zaangażowanie ze strony organizatorów, wszystko odbywało się o czasie i w miłej atmosferze. Kolejny plus za formułę eliminacji, moim zdaniem bardzo zachęcającą do spróbowania swoich sił na każdym poziomie wspinaczkowym – do pokonania było 20 dróg, każda miała zone, top i punkty za flash do zdobycia, liczyło się 6 najmocniejszych przejść.

Jak wyglądała droga do finału i sam finał?

W eliminacjach bardzo fajnie się powspinałem, udało mi się zrobić 6 najtrudniejszych dróg flashem – jako jedynemu zawodnikowi. Wspinało mi się całkiem nieźle, pomimo że ostatni raz związałem się liną w październiku, pomijając jedno wyjście na ścianę przed zawodami, żeby przypomnieć sobie, jak się robi wpinki :).

Półfinał od samego startu był wymagający. Same ruchy nie były trudne, ale trzeba było zachować pewność siebie, bo można było łatwo stracić siłę albo pomylić sekwencje. Moim zdaniem półfinał przypominał trochę drogę ze skał, gdzie trzeba szukać odpowiednich pozycji i dobrze pracować nogami na kierunkowych chwytach. Niestety, nie udało mi się jej skończyć, pomimo że klepnąłem topową klamę.

Finał pozwolił większości się powspinać, śruba została dokręcona na ostatnich 8 ruchach, które z każdym kolejnym były coraz bardziej wymagające. Było to już zdecydowanie bardziej siłowe wspinanie, ale też z trudną pracą ciała. Niestety, spadłem 4 ruchy przed topem, straciłem trochę sił w kluczowym miejscu, zmieniając sekwencję, ale to i tak wystarczyło, aby zgarnąć tytuł. Myślę, że mogłem dać z siebie więcej i być bardziej efektywny, czułem lekką presję finałów.

Można powiedzieć, że jesteś weteranem zawodniczej sceny. Startujesz na deskach od lat. Mam wrażenie, może mylne, że imprezy pucharowe, a nawet mistrzowskie nie przyciągają już tylu zawodników z czołówki co kiedyś. Ja ty na to patrzysz?

Tak, to prawda, w przeciwieństwie do imprez boulderowych zainteresowanie liną jest znacznie mniejsze. Widzę jednak szansę na poprawę tej sytuacji we wspomnianej formule open oraz w tym, że pojawiają się fajne obiekty, które organizują takie zawody. PZA również stara się ożywić na nowo zawody w prowadzeniu, ułatwiając zawodnikom kwestie formalne. Mam nadzieję, że zawody na Zerwie będą dobrą monetą na przyszłość i kolejni wspinacze zechcą startować na nowo.

Brakowało na listach trochę zawodników, którzy mogliby powalczyć o tytuł i podnieść prestiż imprezy, ale sam wielokrotnie odpuszczałem starty, tak więc rozumiem, że tak się czasami dzieje. Na pewno plusem jest to, że widać duże zaangażowanie młodych zawodników, których była cała masa podczas półfinałów. To dobry prognostyk na przyszłość :).

Co cię motywuje do udziału w takich imprezach?

Nie ukrywam, że jadąc na Mistrzostwa Polski nie miałem na celu rywalizacji i walki o mistrzostwo, ponieważ w tym roku zima była dla mnie bardzo słaba wspinaczkowo. Nastawiałem się na to, żeby się powspinać po fajnych drogach i sprawdzić nową opcje na zawody z liną. Myślę, że gdyby nie zebrała się ekipa z Korony oraz gdyby nie duża ilość wspinania w eliminacjach, to pewnie bym się na nie wybrał.

Pamiętasz, jaki masz bilans medalowy z zawodów PP i MP?

Niestety nie. Choć myślę, że nie jest on jakiś wysoki, bo pomimo że startuję od lat, to zawsze skały miały dla mnie większy priorytet.

No właśnie, druga strona medalu – skały. Ostatnio rozmawialiśmy w 2019 roku, zrobiłeś wtedy kataloński klasyk, Papichulo 9a+. Rok wcześniej przeszedłeś Stal Mielec VI.8+ w Mamutowej. Piękne przejścia, drogi z najwyższej półki, zarazem dla ciebie wyjątkowo ważne, bo najtrudniejsze, jakie pokonałeś. W jakim punkcie jest teraz twoje wspinanie? Mentalnie i fizycznie jesteś gotowy do prowadzenia podobnie trudnych dróg? Jest przestrzeń na progres?

Mentalnie i fizycznie jestem w zupełnie innym miejscu niż w 2019 roku, zarówno zawodowo – mam stałą pracę na etat, jak i życiowo – mam półtorarocznego synka.

Połączenie tych dwóch czynników sprawia, że przestrzeni ogólnie jest mało. Staram się wspinać regularnie, choć obok poważnego treningu to nawet nie stoi. Jeżdżę też na wyjazdy, jednak jest to w tym momencie zupełnie inna liga, zarówno pod względem częstotliwości, jak i skupienia się na wspinaniu. Czy tak będzie już zawsze? Nie wiem, w tym momencie płynę z prądem. Przestrzeń na progres jest zawsze, ale sam powrót do wspomnianej formy wymagałby ode mnie ogromnego wysiłku i musiałbym bardzo dużo poświęcić – nie jest to dla mnie najważniejsze w tym momencie.

Kamil na drodze "Stal Mielec" VI.8+. Kluczowy patent z piętą... (fot. Kasia Berbeka)

Kamil na drodze „Stal Mielec” VI.8+, Mamutowa (fot. Kasia Berbeka)

Od tamtej rozmowy udało mi się pokonać kilka boulderow 8B i wciąż jestem na poziomie linowym 8c+ RP / 8b OS, co jest dla mnie bardzo satysfakcjonujące. Podnoszenie poprzeczki i coraz lepsza forma nie są już kluczowe, chcę cieszyć się wspinaniem i w miarę możliwości utrzymywać obecny poziom.

Podczas zawodów Crux Open 2018 (fot. Szymon Aksienionek)

 

Duch krakowskiej piwnicy wciąż żyje? ;) Pytam, bo Korona zawsze była dla ciebie i kumpli centrum (treningowym) wszechświata. Tymczasem w ciągu ostatnich lat powstały Mood, Cube, Bronx. Trochę się to wszystko rozeszło. Gdzie teraz najczęściej szlifujesz formę? Ekipa pozostała ta sama?

Korona żyje i wciąż, moim zdaniem, jest to najlepsze miejsce do trenowania pod skałki czy trening siłowo-wytrzymałościowy, myślę że to właśnie tu wspinam się wciąż najwięcej.  Bardzo cieszy mnie fakt, że mamy też nowe ściany, gdzie można wyskoczyć i porobić bardziej trendy boulderki, najczęściej robię sobie wypad w weekend na Cube albo Mood. Ekipa pozostała ta sama, choć – tak jak w moim przypadku, każdy ma coraz więcej obowiązków i wspinanie nie zawsze jest na pierwszym miejscu. Staramy się umawiać na wspólne treningi, to zawsze większa motywacja, ale też superważny aspekt socjalny. Poza tym pojawia się nowe pokolenie, które dzielnie trenuje, więc ekipa się rozrasta :).

Na koniec powiedz proszę o swoich najbliższych planach, celach, projektach.

W kwietniu wybieramy się do Leonidio wygrzać w greckim słońcu i dotknąć pomarańczowej skałki. Na pewno planuję utrzymać regularne wspinanie, nie mam jednak dalszych ani bardziej konkretnych planów. Może w tym roku uda się pojeździć rodzinnie w lokalne skałki, wszystko się okaże. I tak jak już wspominałem. staram się płynąć z prądem :)

Dzięki za rozmowę i udanego wspinania w pomarańczowej skałce!




  • Komentarze na forum Dodaj swój wątek
    Brak komentarzy na forum