35 lat temu Johnny Dawes przeszedł „Indian Face” E9 6c

W październiku 1986 roku Johnny Dawes przeszedł Indian Face E9 6c w Clogwyn Du’r Arddu w Parku Narodowym Snowdonia. Prowadzenie tej wyjątkowej drogi miało taki sam wymiar historyczny dla tradu (Head Point) jak Action Directe dla wspinania sportowego (Rot Punkt), czy uklasycznienie The Nose dla wspinaczki big wallowej.

Johnny Dawes podczas przejścia „Indian Face” E9 6c (fot. kadr z filmu)

Wydaje się jednak, że wyczyn ten trafił na „zły moment historii”. W lat 80. XX w. dynamicznie rozwijał się free climbing, a rok 1986 zdecydowanie przesunął punkt ciężkości na wspinaczkę sportową. W rezultacie przejście Johnny’ego zostało medialnie przyćmione premierą Le Minimum 8b+ w Buoux, (Marc le Menestrel) – niesłusznie wtedy uznaną za pierwsze 8b+ na świecie [Punks in the Gym 32, Mt. Arapiles – Australia, 1985, Wolfgang Güllich – red.].

Johnny Dawes (fot. kadr z filmu „Stone Monkey”)

Zmiany można też było zauważyć w Polsce – w 1986 roku po raz pierwszy na szersza skalę zaczęto spitować drogi, a szkoła „krakowska” odtrąbiła zwycięstwo nad szkołą „śląsko-łódzką”. Dla uzyskania tak wysokiej „cyfry” konieczne były przewieszenia i (w tamtym czasie) pewna „pomoc” w skompletowaniu potrzebnych chwytów.

Trudności techniczne płytowego wspinania Indian Face sięgały tymczasem ok. 7b+ [może trochę więcej –  do 7c+ – red.], przy prawie kompletnym braku „wiarygodnej” asekuracji – całość rozgrywała się na ponad 40 metrach wspinania. Indian Face po dziś dzień jest bardzo poważnym wyzwaniem – nawet na tle dokonań współczesnego tradu. Do dzisiaj droga uzyskała jedynie 8 przejść:

Przejście zapoczątkowało wreszcie dominacje Head Point’u. Trad z czasem wyparł tradycjonalizm – i ten moment historii punktuje wypowiedz Johna Redheada w poniższym filmie, przybliżającym historię Indian Face:

Johnny Dawes (urodzony 1964) był równie wybitną postacią brytyjskiej sceny wspinaczkowej lat 80. jak Jerry Moffatt czy Ben Moon.
Niestety nie mieścił się w ówczesnym mainstreamie – tzn. sporcie wspinaczkowym (którego nowy paradygmat opierał się na stylu RP, „cyfrze”  i zawodach). Paradoksem pozostaje, że był wspinaczem technicznie dużo sprawniejszym niż Moffatt, Moon, czy większość współczesnych „zawodników”.

Johnny Dawes na „Inuït” 8b+, la Pedriza (fot. Talo Martín / Muérdago Films)

Aktualni miłośnicy boulderingu i „paczek” na ściankach znajdą poniżej coś dla siebie. Jakże odległa i współczesna (sic!) technika od „zapnij i przytrzymaj/dociągnij”, która wyznaczała wspinaczkowe non plus ultra dla końcówki lat 80. Vide ujęcia z innej ikonicznej drogi Dawesa The Quarryman:

Edgar Nevermore