Staroleśny Kwintet Grzegorza Folty, czyli 5 x Motyka solo

22 sierpnia Grzegorza Folta przeszedł solo kolejną ciekawą tatrzańską łańcuchówkę. Tym razem to tzw.  Staroleśny Kwintet, czyli 5 dróg autorstwa Stanisława Motyki znajdujących się w Dolinie Staroleśnej w sąsiadujących ze sobą masywach Ostrego i Małego Lodowego Szczytu. Czas przejścia to 4 godziny 40 minuty.

Najprawdopodobniej jako pierwsi łańcuchówkę tę w 2013 roku pokonali Adam Śmiałkowski i Paweł Jachymiak. Poprowadzenie 5 historycznych dróg zajęło zespołowi 12 godzin.

Ostry Szczyt, centralnie widoczny Filar Motyki oraz tuż na lewo od niego wąska południowo-zachodnia ściana z “Jaskinkami”, pierwszą pokonaną drogą Staroleśnego Kwintetu (fot. Grzegorz Folta)

Grzegorz do Staroleśnego Kwintetu przystąpił w swoim stylu. Postanowił połączyć drogi w ciąg, pomijając „jałowe zjazdy/zejścia”:

Wystartowałem „Jaskinkami” o 8:30 by o 9:35 zameldować się na Ostrym Szczycie (WHP2434, V, 65 min), a po pięciu minutach rozpocząć zejście Filarem Motyki (WHP2432, IV+/V-, 55 min) na piargach stając ponownie o 10:35.

Następnie udałem się pod Mały Lodowy Szczyt wracając do wspinania o 11:10.

Zacząłem od Motyki na południowej ścianie by na wierzchołku zameldować się o 11:50 (WHP2487/WHP2488, V, 40 min). Po pięciominutowej przerwie zacząłem zejście Filarem Motyki (WHP2494, IV, 35 min) osiągając piargi o 12:30.

Po piętnastu minutach rozpocząłem ostatnią drogę (WHP2495, V, 25 min, droga o niejasnym przebiegu, możliwe pewne rozbieżności między trudnym do odnalezienia oryginałem, a moim przejściem), by o 13:10 ponownie stanąć na wierzchołku Małego Lodowego kończąc po 4 h 40 min Staroleśny Kwintet.

Cóż mam powiedzieć. Wspaniała „techniczna” łańcuchówka. Łącznie 800 m wspinania, z czego w moim przypadku 500 m w górę, a 300 m w dół. Całość przeszedłem bez asekuracji. Wszystkie drogi znałem z wcześniejszych przejść.

Południowa ściana Małego Lodowego Szczytu, na tle nieba po lewej Filar Motyki (fot. Grzegorz Folta)

Trzeba dodać, że doświadczenie Grzegorza w samotnym tatrzańskim wspinaniu jest ogromne. Ma setki dróg pokonanych w tym stylu oraz wiele łańcuchówek, jak np. „Rok 1934” (8 tatrzańskich ścian), „Kieżmarski Kwintet” (pięć dróg na południowej ścianie Kieżmarskiego Szczytu), czy też „Zamarła 2+2″ (cztery drogi na południowej ścianie Zamarłej Turni).

Jest też autorem samotnego przejścia Głównej Grani Tatr – dokonanego bez asekuracji i zjazdów, depozytów oraz wsparcia zewnętrznego oraz wejścia w ciągu jednego sezonu letniego drogami ścianowymi na wszystkie szczyty Wielkiej Korony Tatr.

PS Obszerniejszy opis okoliczności tego przejścia i trochę ciekawych detali historycznych powstania dróg Motyki znajdziecie na tatry.przejscia.pl.