Master Topo „Mięguszowieckie i Cubryna wprost” w drugiej odsłonie
W styczniu 2021 najwyższe urwiska Tatr Polskich, widoczne wprost od Morskiego Oka, doczekały się nowego wydania topo typu „mapy w pionie” – Mięguszowieckie i Cubryna wprost.
„Mięguszowieckie i Cubryna wprost od Morskiego Oka (od pn.-wsch.)”, wydanie 2., poprawione i uzupełnione, seria „Ściany Tatr „topo nr 8’, Grzegorz Głazek, 2021
Łącznie topo-plakat obejmuje teraz 100 dróg i dużych wariantów na Północnej Mięgusza, na ścianach Turni Zwornikowej Cubryny z Kazalnicą Cubryńską i Liliową Kazalnicą oraz na Czołówce Mięgusza, Buli pod Bańdziochem, a nawet na mało znanej ale cenionej zimą północnej ścianie Czarnego Mięgusza (z Bańdziocha, z wejściem na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem wprost).
Co ważne nie tylko dla wspinaczy, topo obejmuje też 15 wariantów wszelkich dróg zejściowych z Mięgusza i Cubryny, z mniejszymi fotografiami masywów od południa i wschodu.
W drugim wydaniu doszło 6 dużych dróg, w tym 3 na samej północnej ścianie Mięgusza (dwie o deniwelacji ponad 350 m i jedna 600m) i 2 na obu skrajach Czołówki Mięgusza (o wysokościach 150-180 m, pozwalające na tworzenie rekordowo długich jak na Tatry połączeń z całym Filarem Mięgusza). Drogi te oznaczono numerami z primem (np. 1’, 3’), by nie zmieniać numeracji wcześniejszych linii i ułatwić porozumiewanie się z użytkownikami pierwszego wydania.
Fragment topo. Zejścia ku pd.-zach.
Główne zdjęcie wykonano kilka godzin po pierwszym jesiennym opadzie śniegu, co podkreśla rzeźbę najdrobniejszych półeczek oraz mniej nachylonych płyt i nie zasłania kosówek. Jednocześnie ilość śniegu jest na tyle mała, że nie zmienia to zarysów półek, zachodów i zagłębień terenu, które w pełni zimy bywają zniekształcone wielometrową pokrywą śniegu.
Dodano i uporządkowano nazwy mniejszych obiektów w ścianach i na filarach i graniach. Przy czym przy dodanych nazwach zakodowano (znakami diakrytycznymi, tak jak już w kilku innych topo w serii) konkretne publikowane źródła nazw i określeń formacji lub autorów propozycji nazw.
Warto przy tym odnotować, że w stosunku do pierwszego wydania topo nastąpiła ważna zmiana oznaczeń wierzchołków Pośredniego Mięgusza, ze zgodnej z przewodnikiem WHP tom 6 na zgodną z przewodnikiem WC, tom 10 (co objaśniono na topo nowym sporym akapitem).
Wprowadzono i zweryfikowano wysokość przeszło 100 kulminacji oraz punktów w ścianie (z danych Lidar), co pozwala precyzyjniej orientować się w terenie po wysokościach i lepiej planować ewentualne zjazdy czy wytrawersowania.
Jako ciekawostkę odnotujmy z tych danych obniżenie koty Mięguszowieckiego Pośredniego (niemal o 5 m, potwierdzają to niezależne dane polskie i słowackie), obniżenie przełęczy Hińczowej i Mięguszowieckiej Wyżniej. Za to Mięguszowiecki Wielki nadal trzyma przedwojenną WIG-owską wysokość 2438 m i to z nadwyżką 40 cm (2438,4 lub nawet 2438,5 m, co daje mu równo 8000 stóp i z dokładnością do 10 cm zrównuje go z Pośrednią Granią, która – wg tych samych pomiarów słowackich – straciła 2-3 m i ma 2438,5 lub 2438,6 m (czyli dużo poniżej błędów metody). Część owych skorygowanych wysokości znalazła się już także na topo samych Mięguszowieckich Szczytów z Bańdziocha z jesieni 2019 roku (nr 2’ i 9 w serii „Ściany Tatr”).
Fragment topo, Pośredni Mięguszowiecki z wysokościami z danych Lidar (oznaczonymi gwiazdką lub dwoma).
Wracając do samej północnej ściany oraz czołówki Mięgusza. Można zaryzykować opinię, że doszło do ich „doeksplorowania” w stosunku do stanu z pierwszego wydania. Przykładowo, „Superfilar”, poprowadzony w 2017 samotnie, u dołu krawędzią filara tuż na prawo od Wielkiego Komina, już trzeci sezon czeka na powtórzenie. I wręcz „doprasza się”, by go połączyć w całość z Filarem Mięgusza, pokonywanym możliwie ściśle (formacjami wypukłymi) aż do wierzchołka. Dałoby to chyba najwyższą w Tatrach trudną zimową drogę, o deniwelacji 880 m od wejścia w skały do szczytu.
Nowe wydanie topo nosi numer 8’ w serii „ściany Tatr”, dla odróżnienia od wydania pierwszego (z nr 8, z czerwca 2014.
Topo jest dostępne w promocyjnej cenie w księgarni wspinanie.pl.
Master Topo super pakiet – Mięguszowiecki Szczyt Wielki
Znajdziecie tam też atrakcyjny cenowo pakiet przewodników Master Topo, Super pakiet – Mięguszowiecki Szczyt Wielki, zawierający wszystkie zestawy opisujące trudniejsze ściany Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego:
- Mięguszowieckie Szczyty z Bańdziocha
- Czołówka Mięgusza
- Mięguszowieckie i Cubryna wprost od Morskiego Oka.
* * *
Grzegorz Głazek: Mięguszowieckie i Cubryna wprost od Morskiego Oka (od pn.-wsch.), wydanie 2., poprawione i uzupełnione, seria „Ściany Tatr „topo nr 8’. Wydawca „Master Topo”, Warszawa 2021, współproducent wydania Antykwariat Górski „Filar”. Format 68×48 cm (B2 poziomo). Dostępne wersje składana mapowo w kieszonce foliowej lub rolowana.
