Trolltindene 1972, 1974, 1977. In Memoriam Tadeusz Piotrowski

Ukazał się album „Trolltindene 1972, 1974, 1977”, kolejna, już piąta, książka z serii In memoriam Tadeusz Piotrowski. Tom dokumentuje dorobek polskich wspinaczy w wymagającym, zwłaszcza zimą, rejonie Romsdal w Norwegii.

„Trolltindene 1972, 1974, 1977. In Memoriam Tadeusz Piotrowski”, 2020 wyd. 1

„Trolltindene 1972, 1974, 1977”  to reprint tekstów książki „W lodowym świecie trolli” wzbogacony zdjęciami, dla których nie było miejsca w oryginale.

Potężny górski bastion, skalny mur Trolltindene – jak magnes – od zawsze przyciągał amatorów karkołomnych wyczynów, choć jego groźny wygląd odstraszał najśmielszych. Odważni wchodzili w ścianę z pełną świadomością czekających ich trudności skalnych, niebezpieczeństw niemożliwych do przewidzenia, nadludzkiego wysiłku niezbędnego do realizacji celu, wiedzy o konieczności balansowania na granicy możliwości psychicznych i fizycznych.

Pierwsza, niewielka grupa polskich wspinaczy pojawiła się u stóp Trolltindene latem 1968 roku. Były w niej dwie dziewczyny: Wanda Błaszkiewicz (Rutkiewicz) i Halina Krüger (Syrokomska), które po ekscytującej akcji górskiej dokonały pierwszego kobiecego przejścia wschodniego Filara Trollryggenu, co było wówczas wielkim osiągnięciem sportowym.

Słynna ściana Trolli stał się w latach 70. areną wybitnych, zimowych alpinistycznych dokonań Polaków. Tadeusz Piotrowski odegrał w nich pierwszorzędną rolę, a wśród jego partnerów znaleźli się Andrzej Dworak, Kazimierz Głazek, Wojciech Jedliński, Marek Kęsicki, Ryszard Kowalewski czy Wojciech Kurtyka.

W annałach alpinizmu zimowego polscy wspinacze zapisali się jako pionierzy, którzy dostrzegli i wykorzystali walory Ściany Trolli. Ich osiągnięcia były kamieniami milowymi tego sportu:

• w 1972 roku Andrzej Dworak, Wojciech Jedliński, Ryszard Kowalewski, Tadeusz Piotrowski dokonali, na wschodniej ścianie Trolltindene, pierwszych zimowych przejść  Drogi Fiva i Filara Trollryggen,
• w 1974 roku zespół w składzie: Marek Kęsicki, Ryszard Kowalewski, Wojciech Kurtyka i Tadeusz Piotrowski przeszedł direttissimę północnej ściany Trollveggenu,
• a w 1977 roku Wojciech Jedliński wraz z Tadeuszem Piotrowskim powtórzyli zimą Rimmon Route (z wariantem Chimney).

Z każdym sezonem przybywało alpinistów i nowych rozwiązań, atakowane były coraz trudniejsze problemy. Dzisiaj przez zerwy Trolltindene wiedzie gęsta siatka dróg wspinaczkowych. Jednak to Polacy byli pierwszymi i palmy pierwszeństwa nikt im nie odbierze.

Góry Norwegii stanowiły również znakomity i zarazem bardzo trudny sprawdzian przed kolejnymi ambitnymi przedsięwzięciami w najwyższych górach świata.

Książka, tak jak i poprzednie tomy jest kompilacją tekstów, zapisanych notatek i fotografii wielu autorów z pietyzmem zebranych i przedstawionych przez Danutę Piotrowską, żonę śp. Tadeusza Piotrowskiego.

Album jest dostępny w księgarni wspinanie.pl.

W serii  In Memoriam Tadeusz Piotrowski ukazały się albumy: Nanga Parbat 1982 (2018),  Lhotse – 1974 (2017), K2 – 1986 (2016), Nanga Parbat 1985 (2019).

Tadeusz Piotrowski

Tadeusz Piotrowski (1974/75)

Urodził się w 1940 roku w Kołkach na Wołyniu. Zginął 10 lipca 1986 roku na zboczach szczytu K2 w Karakorum. Taternik, alpinista, himalaista, fotografik, autor książek i różnorodnych publikacji o tematyce wspinaczkowej.

Wspinaczki w Tatrach rozpoczął w początku lat 60., w czasie studiów na Politechnice Szczecińskiej. Należał do ścisłej polskiej czołówki alpinistycznej, a kilka z jego osiągnięć zapisało się na trwałe w historii alpinizmu światowego. Największe osiągnięcia sportowe to:

W Tatrach

• nowe drogi od lata 1964 i zimy 1967 r.

W Alpach (Francja i Szwajcaria)

• 1967 – masyw Mont Blanc: Aiguille d’ Argenttiere, Le Courtes, Les Droites,
• 1970 – Jaloviec,
• 1971 – Mont Blanc, Wielki Filar Narożny I wejście zimowe drogą Bonatti-Gobi,
• 1971 – Dent d’Herens, Dent Blanche.

W górach Norwegii

• 1972 – I zimowe przejście filara Trollryggen, w masywie Trolltindane
• 1972 – I zimowe przejście drogi Fivaruta na Store Trolltind
• 1974 – I zimowe przejście drogi francuskiej na północnej ścianie Trollryggen,
• 1977 – II zimowe przejście drogi angielskiej, tzw. Rimmon Route na Trollveggen.

Osiągnięcia wyprawowe

• 1969 – I wejście na Pik Skalistyj (5621 m), oraz pierwsze wejścia na 5 innych dziewiczych szczytów, (Pamiro-Ałaj, Matcza)
• 1973 – wejście na Pik Komunizma w Pamirze (7483 m)
• 1973 – I zimowe wejście na Noszak (7492 m) w Hindukuszu Afgańskim ustanowienie w pionierskiej, zimowej wyprawie rekordu jakościowego i wysokościowego oraz otwarcie i zapoczątkowanie, nowej ery światowego himalaizmu zimowego, tj. polskiej heroicznej specjalności
• 1978 – I wejście wschodnią granią na Tirich Mir Wschodni (7692 m) Hindukusz,
• 1979 – II wejście na Rakaposhi (7788 m), Karakorum, Pakistan,
• 1980 – I wejście na Distaghil Sar East (7696 m), Yazghil Dome, Karakorum, Pakistan,
• 1982 – Nanga Parbat (8125 m), Himalaje Pakistanu, próba wytyczenia nowej drogi południowo-wschodnim filarem w ścianie Rupal do wysokości ok. 7950 m, w 3-osobowym zespole polsko-niemiecko szwajcarskim. Drogę tę doprowadził do szczytu zespół polsko-meksykański w 1985 r.,
• 1983 – I wejście zimowe na Api (7132 m), Himalaje, Nepal,
• 1985 – udział w polsko-meksykańskiej wyprawie mającej na celu południowo-wschodni filar Nanga Parbat,
• 1986 – K2 (8611 m) nową drogą środkiem południowej ściany, znaną dziś jako Polish Line.

Ponadto udział w wyprawach na Dunagiri (7066 m), Himalchuli (7893 m).

Za działalność alpinistyczną Tadeusz Piotrowski został czterokrotnie udekorowany najwyższym odznaczeniem sportowym w Polsce – Złotym Medalem „Za wybitne osiągnięcia sportowe”.

Publikacje książkowe:

• W burzy i mrozie. Wyd. „Iskry”, Warszawa 1977,
• Gdy krzepnie rtęć. Wyd. „Iskry”, Warszawa 1982,
• W Ścianie Trolli. „Sport i Turystyka”, Warszawa 1984,
• W lodowym świecie Trolli. „Sport i Turystyka”, Warszawa 1986,
• Słońce nad Tiricz Mirem. „Sport i Turystyka”, Warszawa 1988,
• Viharban, fagyban. Wyd. „Gondolat”, Budapeszt 1988 (przekład na jęz. węgierski książki „W burzy i mrozie”),
• Naga Góra – Nanga Parbat. Wyd. „Sport i Turystyka”, Warszawa 1990.

Źródło: tadeuszpiotrowski.danutapiotrowska.pl