Nowe Master Topo: Mięguszowieckie Szczyty z Bandziocha
Ukazało się nowe topo wspinaczkowe autorstwa Grzegorza Głazka. Nowy zestaw – „Mięguszowieckie Szczyty z Bańdziocha” – opisuje blisko 400-metrowe ściany Mięguszowieckich Szczytów opadające do Mięguszowieckiego Kotła (Bańdziocha).
Na komplet składają się dwa topo-plakaty formatu B3 (34×48 cm) z całostronicowymi zdjęciami i wkreślonymi liniami dróg wspinaczkowych oraz informacjami dodatkowymi, w tym opisami podejść i zejść.
Mapka Mięguszowiecki Szczyt, wschodnia ściana to wydanie drugie, całkowicie zmienione względem wydania pierwszego z 2002 r. (stanowiącego połowę zestawu w ogóle inaugurującego serię Master Topo). Obecne wydanie ma nowe zdjęcia, zarówno główne, jak i pomocnicze, pokazujące najszybsze zejście ze szczytu.
Topo obejmuje 18 dróg i większych wariantów (wydanie pierwsze miało 12 numerowanych linii). Rozwikłano m. in. warianty do najpopularniejszej na ścianie drogi Surdela, zwłaszcza te w średnio trudnym terenie lub prowadzące do mimowolnego obejścia pierwszego wyciągu trudności. Pokazano stan drogi Świerza po obrywie z 2009 roku i pobliskie kombinacje pozwalające ów obryw obejść. Rozwikłano warianty zyskującej na popularności drogi Sokołowskiego.
Ostatnie nowości pochodzą z 2017 roku. Naniesiono też warianty z lat 2003 i 2015, pozbawione dotąd publikowanych opisów.
Fototopo Mięguszowiecki Pośredni, ściana północna jest zupełną nowością, gdyż dotąd opracowania tej ściany na dużej fotografii (lub rysunku o wiernych proporcjach) w druku nie było. Topo zawiera 18 osobno numerowanych dróg i wariantów na samym Mięguszu Pośrednim i 6 linii na północnej ścianie Mięguszowieckiego Czarnego, w jej najbardziej stromej części, poniżej Przełęczy pod Chłopkiem.
Na ścianie Pośredniego Mięgusza m. in. rozwikłano warianty do najpopularniejszej drogi Świerza. Po raz pierwszy naniesiono na duże fotografie drogi Heinricha, Mączki, Michnowskiego, czyli „Dziadka”, Machnika oraz „przez Grzybek” i Grzybobranie, przy czym te dwie ostatnie, trudne technicznie drogi mają bardzo szczegółowe ujęcia dodatkowe z bliska, spod ściany.
Na ścianie Czarnego Mięgusza m. in. pokazano, że pierwsze 30 m dróg Grońskiego i Schramma jest praktycznie wspólne, czego dotychczasowe opisy przewodnikowe nie zauważały, co z kolei bardzo utrudniało orientację w ścianie. Trzecim zdjęciem na topo jest przeglądowy widok całej grani Mięguszowieckich Szczytów od południa, z naniesieniem wielu nazw oraz kluczowej dla tego masywu linii komunikacyjnej, tzw. drogi po Głazach.
Na obu topo umieszczono łącznie około 40 nazw i określeń formacji w ścianie oraz około 25 kulminacji na grani. Ponadto zidentyfikowano wysokości – z najnowszych danych Lidar – dla ok. 70 obiektów w ścianach i u ich stóp oraz ok. 50 obiektów w grani (tych ostatnich jest więcej na topo Mięgusza Pośredniego). Pozwala to wspinaczom na dość precyzyjne określenie swojego położenia na grani czy w ścianie i na szacowanie różnic wysokości do grani czy do podstawy ściany w razie np. zmiany planów lub wycofu.
Zestaw ten może też być przydatny dla osób zainteresowanych granią główną Tatr na całym odcinku Mięguszowieckich Szczytów.
Grzegorz Głazek
Więcej o wszystkich drogach zejścia z Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego można znaleźć w topo „Mięguszowieckie i Cubryna wprost od Morskiego Oka” (topo nr 8 w serii). Wraz z topo Czołówki Mięgusza (topo nr 7) uzyskujemy komplet trudniejszych ścian Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego, a wraz z topo Kazalnicy – fotoprzewodnik wspinaczkowy po najpoważniejszych ścianach wszystkich trzech Mięguszowieckich Szczytów.
Nowe topo znajdziecie w księgarni wspinanie.pl.
W księgarni znajdziecie też w promocyjnej cenie wspomniany superpakiet „Mięguszowiecki Szczyt Wielki”.