Włosi na nowej drodze na Grenlandii
Latem tego roku Federica Mingolla i Edoardo Saccaro odwiedzili Grenlandię. Wyprawa zaowocowała otwarciem nowej linii na południowej ścianie Nalumasortoq. Trudności drogi La Cura sięgają 7b+/A2. Pomimo szczerych chęci wspinaczom nie udało się „odhaczyć” drogi, warunki nie pozwoliły na oddanie kolejnej próby.
***
Nalumasortoq to góra w południowej Grenlandii, powyżej fiordu Tasermiut. Jej główny wierzchołek wznosi się na wysokość 2045 m. Alpinistów od lat przyciąga imponująca zachodnia ściana, którą przecina już dość duża liczba dróg.
Zachodnia ściana Nalumasortoq (fot. Steve Su / alpinist.com)
Celem zespołu Mingolla-Saccaro była południowa ściana widocznego na zdjęciu Filaru Środkowego (góra posiada trzy wyraźne filary, ściana, o której mowa, kryje się w cieniu pomiędzy środkowym i prawym).
Federica tak opisuje rejon fiordu Tasermiut:
To raj, nie tylko ze względu na wspinanie, ale również prawdziwą dzikość natury, jakiej można tutaj doświadczyć.
Federica Mingolla i Edoardo Saccaro w Grenlandii (fot. arch. Federica Mingolla)
Włosi dotarli w okolice fiordu 19 lipca. Jak wspomina Federica, już sama podróż była fantastycznym doświadczeniem, ze względu na piękne krajobrazy, olbrzymie przestrzenie i malutkie wioski, które mijali po drodze.
Federica Mingolla i Edoardo Saccaro w Grenlandii (fot. arch. Federica Mingolla)
Wspinacze założyli „bazę” i szybko przywykli do życia w surowym otoczeniu Grenlandii. Pobliska rzeka zapewniała im pitną wodę i ryby, a „Boulder” stał się ich kuchnią.
Federica Mingolla i Edoardo Saccaro w Grenlandii (fot. arch. Federica Mingolla)
Pierwsze rozgrzewkowe drogi na Nalumasortoq czy Ulamertorsuaq pozwoliły im wyczuć skałę, która okazała się nie tak dobrej jakości, jak przypuszczali. Z relacji Federici wynika, że połogi bywają zdradzieckie, podczas gdy rysy zazwyczaj są lite, choć często pokryte grubą warstwą porostów.
Federica Mingolla i Edoardo Saccaro w Grenlandii (fot. arch. Federica Mingolla)
Podczas jednego z rekonesansów Włoszka miała okazję przyjrzeć się niewidocznej z „bazy” południowej ścianie. Dostrzegła wtedy przebiegającą zygzakiem przez środek ściany możliwość przejścia. Linia wydała się jej na tyle kusząca, że początkowo założyła, że musi tamtędy przebiegać jakaś droga.
Na szczęście okazało się, że nie. Po dokładnym zbadaniu wszystkich dostępnych przewodników doszliśmy do wniosku, że jeśli uda się nam wspiąć upatrzoną linią, będzie to nowa droga – nasza!
Orientacyjny przebieg La Cura (fot. arch. Federica Mingolla)
Rozpoczynał się sierpień, lokalsi przestrzegali przed gwałtownymi zmianami pogody. Na szczęście dobre warunki utrzymały się przez 8 dni:
Po czterech próbach, wielu godzinach holowania worów, wygraliśmy – udało się nam ukończyć drogę, choć nie było to przejście klasyczne. Na niektórych odcinkach musieliśmy wspomagać się techniką hakową. 16 sierpnia stanęliśmy na szczycie, wtedy poczuliśmy mroźne powietrze, będące zapowiedział zmiany pogody.
Federica Mingolla i Edoardo Saccaro w Grenlandii (fot. arch. Federica Mingolla)
Załamanie pogody nadeszło, Włosi próbowali przeczekać kolejne burze i powrócić na drogę, by przejść całość klasycznie. Niestety, gdy po niemal tygodniu powrócili pod ścianę warunki były już zupełnie inne, przypominały zimowe. Już po dwóch dniach i dwóch mroźnych nocach okazało się, że „odhaczenie” pozostałych wyciągów jest niemożliwe.
Federica Mingolla i Edoardo Saccaro w Grenlandii (fot. arch. Federica Mingolla)
Włosi musieli zaakceptować przegraną, jak mówi Federica:
La Cura (lekarstwo) zaczeka. Może wrócimy, a może nie. Niezależnie od tego mam nadzieję, że ktoś przejdzie klasycznie tę drogę, nieważne czy ja czy ktoś inny, ważne aby doczekała się takiego przejścia, bo to prawdziwe dzieło sztuki, majstersztyk pięknych rys, łuków i zacięć. Więc wspinacze: próbujcie!
Federica Mingolla i Edoardo Saccaro w Grenlandii (fot. arch. Federica Mingolla)
Michał Gurgul
źródła: planetmountain.com, FB Federica Mingolla
