Jak donosi bieDruń: różne skały, różne lata – prawie 100 dróg na żywca

Od ostatniego, pełnego podsumowania moich żniw eksploracyjnych minęło już prawie sześć lat. Przestałem publikować listy moich nowych realizacji, po pierwsze z powodu wybiórczego uwzględniania ich w przewodnikach, według kryteriów pozbawionych w mojej ocenie logicznych przesłanek, po drugie dlatego, że w ostatnich latach niewiele się wspinam z liną.

Przejście kombinacji dróg: Przedziałek – Wpół do Komina – 2. Wyciąg Komina Skwira – Wyjście ze Skwira V, Łysina (fot. Andrzej Grzybczyk)

Z powodu chorób odkleszczowych, na jakie zapadłem, od wielu lat (dokładnie od roku 2011, ostatniego, którego plon eksploracyjny został szczegółowo opisany) nie jestem w stanie przewspinać całego sezonu bez dezintegracji formy, która zazwyczaj nadchodzi późną wiosną lub wczesnym latem. Nie jestem też w stanie regularnie trenować w zimie. Dlatego, w tych krótkich okresach, w których mogę się wspinać na satysfakcjonującym mnie poziomie, błyskawicznie buduję swoją formę nie „w górę”, a raczej „w głąb” i w związku z tym koncentruję się na wytyczaniu nowych dróg w stylu Solo OS i Solo, oraz powtórzeniach bez asekuracji dróg, które takowych przejść nie miały. Część z takich powtórzeń, dokonanych w sezonie 2014, było wspomnianych przy okazji pierwszego przejścia bez asekuracji Prawej i Lewej Sępiej Baszty w Dolinie Kobylańskiej, nie uwzględniałem jednak we wspomnianym tekście nowych dróg wytyczonych bez asekuracji.

Cech Rzemiosł Różnych VI, Łysina (fot. Andrzej Grzybczyk)

Przejdę zatem do wyszczególnienia dróg. Na pierwszej liście znajdują się nowe drogi, wytyczone w stylu Solo OS i Solo, poczynając od roku 2012, o trudnościach co najmniej IV-:

* W rozmaitych przewodnikach droga ta jest oznaczona błędną nazwą Wędrówka.

** Łatwym kantem biegnie droga Papieros i Obcas, Erosy i Owca III, również wytyczona w stylu Solo OS w dniu 23.03.14.

Na wyróżnienie, ze względu na swój charakter, zasługuje droga Riposty Starosty V Z, która, nie ukrywam, jest drogą koncepcyjną, tzn. najpierw powstała koncepcja, czym rzeczona droga powinna się charakteryzować, następnie odnalazłem rokującą linię, a na samym końcu, po przejściu, dopasowałem nazwę. Droga ta została wytyczona w Kuźni, w Dolinie Wrzosy i nieprzypadkowo zaczyna się na prawo od dróg Bi Line VI.1 oraz Gay Line V. Riposty Starosty jako żywo przypominają niegdysiejsze forumowe polemiki z nieodżałowanym Starostą, który niestety przestał się udzielać w dyskusjach, albowiem będąc członkiem z ramienia obecnie zabezpiecza odpowiedzialną funkcję na kluczowym odcinku, aby Państwo i Naród pozostały na kursie i na ścieżce. Droga zatem zaczyna się niewinnie łatwym rozpieraczkowym kominem, bardzo logicznymi przechodami linią najmniejszego oporu tego fragmentu ściany, żeby na samym końcu drogi zaskoczyć amatorów powtórzeń gromkim „Wypierdalaj koniu!”, w postaci bardzo bolesnego zacisku (stąd Z w wycenie), którego posiadacze klatki piersiowej o gabarytach Starosty mogą nie pokonać z powodów anatomicznych.

Komin Filozoficzny V, Skały Karniowickie (fot. Rafał Nowak)

Nietypowe w tym zestawieniu są drogi na Ławce Rezerwowych, czyli Rozłam w Środowisku Lubelskim VI+ oraz Puste Przebiegi VI+. Są one na tyle krótkie, że zazwyczaj zaliczałem takie realizacje do highballi, których tradycyjnie nie wyceniam i nie nazywam. Przez ostatnie 30 lat wytyczyłem ich kilkaset (bez użycia crashpada i bez pomocy spotterów). W przypadku położenia Ławki Rezerwowych zadecydowała Reguła Nowaka – są to po prostu, ze względu na mikrą długość, złe drogi w dobrym miejscu, nota bene wytyczone w mini rejonie, którego Rafał Nowak jest kustoszem: w Karniowickich Skałach. Żadnych wątpliwości nie miałem natomiast co do zaliczenia do pełnoprawnych dróg „przedłużek” przystawek wytyczonych w Grotce w Dolinie Kluczwody: Highballda VI+ i Pitbullda VI.1. W razie obicia drogi te z zapasem załapałyby się do ostatnio lansowanego standardu „dwa plus zjazdowy”.

Zaznaczam, że powyższe zestawienie nie zawiera 43 nowych dróg i wariantów z lat 2012-2017, które wytyczyłem z liną (w tym: samotnie z autoasekuracją oraz samotnie z uprzężą i z liną do zjazdu) oraz nie zawiera 10 dróg bardzo łatwych (o trudnościach do III+ włącznie) wytyczonych w stylu Solo OS. Nie zawiera również dwóch dróg wytyczonych w stylu Solo OS na Pasterskich Skałach, których nazwy i dokładne lokalizacje, na prośbę mojego adwokata, ujawnię dopiero po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie cywilnej w procesie, jaki wytoczyła mi Fundacja Wspierania Rozwoju Wspinaczki WSPINKA w Nowym Sączu, w imieniu której działa Pan Paradowski, jej fundator i Prezes Zarządu. Na marginesie mogę dodać, że w sprawie karnej, którą również wytoczył mi Pan Paradowski w imieniu Fundacji WSPINKA, sąd na początku stycznia br. prawomocnie przyznał mi rację. W skrócie (bo sprawa ta, toczona przed czterema niezależnymi składami sędziowskimi, trwała ponad cztery lata), sąd stwierdził w pierwszym postępowaniu, że wyrażenie: „Podsumuję jednym zdaniem – działania dostępowe „Wspinki” to celowe działanie na szkodę środowiska polskich wspinaczy” nie zawiera znamion czynu zabronionego, a w kolejnych postępowaniach uniewinnił mnie od zarzutu zniesławienia Fundacji WSPINKA.

Na drugiej liście znajdują się powtórzenia bez asekuracji cudzych dróg, o trudnościach VI lub wyższych, których dokonałem poczynając od 7 listopada 2014 roku (a więc tuż po przejściu Prawej Sępiej na żywca):

Jeśli miałby z powyższej setki dróg wyróżnić za urodę tę jedną jedyną, to byłaby to z pewnością kombinacja dróg na Wielkiej Turni w Dolinie Będkowskiej: Szach Mat, Jacku! z Obcym Filarem, o trudnościach VI (dolna część) i VI+ (górna część, zaznaczam, że wycena podana na tablicy pod skałą jest kiepskim żartem). Zazdroszczę Kubie Barbaszowi, autorowi Szach Mat, Jacku!, że w ostatnim wolnym miejscu na ścianie, na której jest takie zagęszczenie dróg i kombinacji, że co najmniej kilka z nich należy do kategorii dróg niekoniecznych, wyszukał i ubezpieczył taką perełkę. To zdecydowanie najładniejsza droga na Wielkiej Turni, jaką robiłem. Równocześnie, bez wahania, umieszczam ją na liście Top 10 całej Doliny Będkowskiej, mimo że na pierwszy rzut oka wygląd tego fragmentu ściany nie zachęca do wspinania. Kuba jest również autorem pierwszego przejścia bez asekuracji kombinacji Szach Mat, Jacku! z Obcym Filarem, ja podczas pierwszego powtórzenia dodałem nowy wariant o trudnościach V, który opisałem w tabelce grupującej nowe drogi.

Podsumowując: łączna liczba dróg, jaką zrobiłem do dnia dzisiejszego bez asekuracji to 1 472 (wliczając w tę sumę poszczególne wyciągi na drogach wielowyciągowych), w przedziale trudności od IV- do VI.2. Zdecydowaną większość z tych dróg (ponad 80%) pokonałem w stylu Solo OS.

Na zakończenie jeszcze jedna uwaga. Od wielu lat na wytyczonych przeze mnie drogach (również tych wytyczonych z liną w stylu TRAD) sukcesywnie pojawiają się ringi sygnowane marką koTwa, udostępniane „instalatorom” przez Fundację WSPINKA. Część z tych dróg została ubezpieczona ringami, mimo że nie zapytano mnie, jako autora, o zgodę. Ponieważ grono „instalatorów”, używających ringów tej marki, jest mi znane, ponadto niektórzy z nich, np. Maciek „Krzywdzior” Krzywda, konsultowali ze mną możliwość ubezpieczenia wytyczonych przeze mnie dróg, mam podejrzenie graniczące z pewnością, że notoryczne łamanie moich praw autorskich jest dziełem wspieranego od lat przez Fundację WSPINKA konkretnego „instalatora”, który za nic ma obowiązujące zasady, choć zna mój numer telefonu, lub (jeśli go utracił) może go w szybki sposób pozyskać. Bezprawne działania tego „instalatora” nie pozostaną bez reakcji.

Informacje dotyczące materiału ilustracyjnego: zdjęcia z czterowyciągowej kombinacji dróg: Przedziałek – Wpół do Komina – 2. Wyciąg Komina Skwira – Wyjście ze Skwira V oraz dwuwyciągowej drogi Cech Rzemiosł Różnych VI (obie na Łysinie w Dolinie Sanki), a także Komina Filozoficznego V (na Boisku w Skałach Karniowickich) nie są pozowane, zostały wykonane w trakcie przejścia tych dróg bez asekuracji. Na pokreślenie zasługuje informacja, że w trakcie uwiecznionego na zdjęciu przejścia drogi Cech Rzemiosł Różnych VI, z powodu niemożliwej do osuszenia wody w kluczowej dziurce, użyłem czynnie jednego ringa jako chwytu (1 x A0). Przejścia klasycznego tej drogi, bez asekuracji, dokonałem tydzień później, już bez obecności fotografa. Autorem zdjęć z Łysiny jest Andrzej Grzybczyk, a z Boiska Rafał Nowak.

Jak donosi bieDruń