Pytanie o moralny wymiar górskiego ryzyka – cykl wywiadów z himalaistami

Podczas ostatniego Krakowskiego Festiwalu Górskiego miałem przyjemność pełnić obowiązki dziennikarskie jako gospodarz „festiwalowego studio”. W pewnym momencie, balansując pomiędzy przedstawicielami środowiska, tłumnie wypełniającymi kuluary Uniwersytetu Ekonomicznego, razem z PTWS-em* wpadliśmy na pomysł przeprowadzenia serii rozmów z osobami bezpośrednio zaangażowanymi w polski himalaizm. Trudno ukryć, że asumptem do wywiadów, które niniejszym mamy przyjemność przedstawić Czytelnikom i „Widzom” wspinanie.pl, była nadchodząca „narodowa” wyprawa na zimowe K2.

Maglowanie „wierchuszki” rodzimego himalaizmu w kwestii perspektywy ewentualnego sukcesu byłoby zachowaniem ocierającym się o kicz, którego w kontekście nadchodzącej wyprawy jest już aż nadto. Zarazem, zapowiedź podjęcia kolejnej próby wejścia na ostatni niezdobyty zimą szczyt wykroczyła swoim zasięgiem poza granice wspinaczkowego światka.

Naturalnym było podjęcie w rozmowach tematu, który również wykracza poza owe granice. Wybraliśmy zagadnienie, które pojawiło się w kontekście wspinaczki wysokogórskiej po tragedii na Broad Peak, wypłynąwszy od osób ze wspinaniem niezwiązanych – pytanie o moralny wymiar wspinaczkowej drogi życia, granice ludzkiego prawa do wystawienia własnych umiejętności na ostateczną próbę.

K2 (fot. Polski Himalaizm Zimowy)

Podczas tych spotkań starałem się ograniczyć własną rolę do minimum; w szczególności nie była moim zamiarem etyczna wiwisekcja rozmówców. Rad będę, gdy się okaże, że stworzyłem im możliwie szeroką przestrzeń „wypowiedzenia” własnego wspinania. W każdym razie to właśnie było moim szczerym zamiarem.