„Chwała wam, chłopaki, że tego dokonaliście” – 35. rocznica pierwszego zimowego wejścia na Mount Everest

Maciej Pawlikowski i Jan Holnicki-Szulc (fot. Robert Kielak)

Maciej Pawlikowski i Jan Holnicki-Szulc (fot. Robert Kielak)

Do tychże zapisków nawiązywali następni prelegenci, w tym Maciej Pawlikowski, który bardzo pozytywnie ocenił prowadzenie wyprawy przez Andrzeja Zawadę oraz pracowitość Andrzeja „Zygi” Heinricha, opowiedział również o jego zdaniem przedwczesnej próbie ataku szczytowego (przez Przełęcz Południową) z Krzysztofem Żurkiem.

Do notatek nawiązał w kolejnym wejściu również Bogdan Jankowski, podkreślając znaczenie dokumentacji w postaci wykonanych przez siebie zdjęć i nagrań oraz ważną rolę radia, przez które lekarz Robert Janik instruował Ryszarda Szafirskiego, jak ma nastawić koledze wybity bark, co zresztą na nagraniu mogli usłyszeć obecni na sali.

O gościach w bazie opowiedział Jan Holnicki-Szulc, a Alek Lwow – o przynoszonych przez nich podarunkach. Następnie przez Skype’a połączono się z Ryszardem Szafirskim, który z humorem zrelacjonował wyjście z Zawadą na Przełęcz Południową, krytycznie odnosząc się do dzisiejszej formy himalaizmu: na tych poręczówkach to się turystykę uprawia, tam już wspinania nie ma oraz ogólnie do sztucznych ułatwień w górach. Z kolei Leszek Cichy, który zanim kontynuował opowieść o wydarzeniach na przełęczy, za pomocą żartów nawiązał dobry kontakt z publiką, wspominając między innymi anegdoty o małomównym Krzysztofie Żurku, który programie telewizyjnym na żywo podsumował swój pobyt pod Everestem jednym słowem „trudno” oraz o nie sprawdzającym się w niskich temperaturach magnetofonie, który na hasło „zabierz Sipińską do śpiwora” ogrzewano w tenże sposób.

Miałeś zapiski, czy to pamiętasz? – zażartował Krzysztof Wielicki, który dołączył do Leszka Cichego na opowieść o ataku szczytowym. Tego wieczoru dowiedziałem się bardzo wielu szczegółów, których albo już nie pamiętałem, albo jakoś nawet nie znałem, tak że oczekuję, że historia Everestu będzie pisana ciągle na nowo. – wyznał ten drugi. Opowiadanie to zostało uzupełnione słynnym nagraniem ze szczytu: Na szczycie jesteśmy, na szczycie zimą, Wasza to zasługa. – Hurra, hurra! Są na szczycie, halo baza, są na szczycie, całujemy, rekord świata!.., po którym Bogdan Jankowski opowiedział, w jakich okolicznościach wieść o zdobyciu góry została przekazana do kraju i zaprezentował kolejny odsłuch, tym razem rozmowę Andrzeja Zawady z warszawską radiostacją.

Potem głos zabrał Krzysztof Wielicki, opowiadając o dramatycznym poszukiwaniu namiotu po zejściu na przełęcz. Myśleliśmy tylko o sobie – wspominał – o tym, żeby się ratować. Głos zabrał Leszek Cichy:

Mniej więcej w połowie zejścia spotkaliśmy ciało (…) to było dla nas memento mori, ale również impuls do wydobycia dodatkowej energii. Ja do dziś pamiętam nasze przywitanie w bazie, jak nas koledzy przywitali. Tam nie było zazdrości jakiejś, zawiści. Po prostu wszyscy rzucaliśmy się sobie w ramiona,  wiedzieliśmy, że dokonaliśmy czegoś naprawdę wielkiego. (…) Muszę przyznać, że uczestniczyłem w wielu trudnych wyprawach w Himalajach i że to była chyba najbardziej grupowa wyprawa (…) Świetna wyprawa, tak szybko zorganizowana i takimi środkami, jakimi było to wtedy możliwe.

Gdyby to nie był Everest, to chyba byśmy nie weszli – usłyszała publiczność nagranie rozmowy zdobywców z Andrzejem Zawadą w obozie drugim tuż po zejściu ze szczytu – Leszek Cichy mówił: Tylko wyłącznie dlatego, że to był Everest, że to był ostatni dzień, że to była ostatnia szansa (…) chyba tylko to dawało siłę na wejście. Krzysztof Wielicki natomiast podkreślał trudności zejścia.




  • Komentarze na forum Dodaj swój wątek
    Brak komentarzy na forum