Miejsce absolutnego oddalenia – Pik Kosmos 2014

Izolacja Zachodniego Kokszał Tau

Już po wyprawie ktoś mnie zapytał, „czy nie mogliśmy wynająć tragarzy, koni lub jakieś inne juczne zwierzęta, które pomogłyby nam dostać się do bazy głównej?” Nie mogliśmy, chociaż bardzo tego pragnęliśmy. W latach 50, w wyniku licznych napięć geopolitycznych pomiędzy Związkiem Radzieckim, a Chinami (spór o przebieg granicy, który, de facto, Chiny częściowo wywalczyły w 2011 r.), w regionie tym stacjonowały wojska radzieckie, a nieliczni mieszkańcy zajmujący doliny u tzw. wlotu do Zachodniego Kokszał Tau (ok 30 – 50 km na zachód od regionu, w którym działaliśmy), zostali przymusowo przesiedleni w głąb Kirgizji.

Transporty na wyspie

Przez kolejnych kilkadziesiąt lat region ten był całkowicie zamknięty, zarówno dla Kirgizów, jak i dla  podróżników z zachodu, co nie wpływało pozytywnie na potrzeby osiedleńcze i rozwój lokalnej społeczności, ukierunkowanej np. na turystykę. Z tego względu większość znaczących szczytów (Pik Dankova, Kyzyl Asker i in.) zostało zdobytych przez rosyjskie i kazachskie wyprawy narodowe (alpiniady), które jako jedyne miały prawo do eksploracji regionu. Obecnie obszar jest otwarty i wciąż eksplorowany (każdego roku region odwiedza kilka wypraw), jednakże nadal kontrolowany przez wojsko. Każdy wjazd i wyjazd jest ściśle rejestrowany i wymaga stosownych pozwoleń.

Inną rzeczą, która ma decydujący wpływ na brak lokalnej ludności, jest surowość tego regionu. Zimą temperatury spadają tu do -40 stopni Celsjusza, a śniegu jest tak dużo, że doliny latem łatwe do rozróżnienia, zimą znikają pod równą pokrywą śnieżną, która maskuje deniwelację. W takich warunkach po prostu nie da się żyć. Zatem, nie sposób wynająć zwierzęta, bo ich tu nie ma, a ciągnąć je z oddalonych o 50 km jurt to dość kosztowna sprawa. Jedyni, najbliżsi mieszkańcy tego regionu są dzicy, gwiżdżą i chowają się w norach, lub mają poroża i na widok ludzi w popłochu uciekają na skaliste turnie.