Miejsce absolutnego oddalenia – Pik Kosmos 2014
Eksploracji ciąg dalszy
Z eksploracją wysokogórską jest jak ze związkiem kobiety i mężczyzny. Stres pierwszej randki, motylki w brzuchu, odkrywanie pierwszych wad, wreszcie narastający konflikt i rozmowy prowadzące do kompromisu lub rozstania. Dolina Saryczat była świadkiem wszystkich tych emocji. Gdy spojrzało się w głąb lodowca Fersmana i widziało stromo opadające lodospady, uczucie ekscytacji było silne, wręcz gotowało się w nas, ale gdy tylko musieliśmy zmierzyć się z rzeką, która w głębokim kanionie, swym silnym nurtem jawnie manifestowała, że „nie da się, bo po prostu nie da się”, a wodospad po drugiej stronie huczał – nie ma przejścia – bijąc o wygładzone kamienie, to uczucie gwałtownie stygło. Niby miało nas to hartować, ale gdy kończy się zaplanowany czas transportów, a nadal tkwi się w połowie drogi, te „motylki w brzuchu” gwałtownie obumierają.
3 sierpnia okazuje się dniem sądu ostatecznego. Przynajmniej tak wtedy myśleliśmy. Rekonesans mający rozpoznać teren po obu stronach rzeki Saryczat przynosi przykre wiadomości. Wygodne łąki po lewej stronie doliny faktycznie okazują się wygodne, ale już rzeka Saryczat puścić nie chce. Sytuacja podobnie wygląda na prawym brzegu, gdzie drogę zastępuje nam wodospad, którego wody opadają z ogłuszającym hałasem poprzez liczne kaskady. I gdy wydaje się, że nie uda nam się dotrzeć do celu, wieczorem postanawiamy raz jeszcze wybadać wodospad. 4 sierpnia zatrzymujemy się u jego brzegów i po szczegółowym badaniu udaje nam się znaleźć słabe miejsce. Zakładamy poręczówkę i przechodzimy na drugą stronę. Droga ponownie staje przed nami otworem, a trzecio-sierpniowy dzień sądu zostaje odwołany.
Kolejne dni, a więc okres od 5 – 7 sierpnia mija nam we właściwy dla siebie sposób. Homonto, transport, depozyt. Homonto, transport, depozyt. Niekończąca się opowieść, która brutalnie mieli naszą nadwątloną miłość do gór. Wreszcie 7 sierpnia wyruszamy z ostatnim transportem, który na rozlewisku rzeki Grigorieva zamienia się w spektakularną ucieczkę i pogoń. Uciekamy my, a goni nas fatalna pogoda, która siecze po plecach deszczem i drobinkami lodu. Potężne kołtuny pyłu poderwane z rozlewiska rzeki, potęgują wrażenie grozy, tym bardziej uzasadnione, ponieważ kształt goniącej nas chmury zaczyna przypominać typową trąbę powietrzną. Szczęśliwie, mimo wciąż solidnego opadu, wiatr cichnie, a my docieramy do wyspy, gdzie zakładamy awaryjny obóz. Chowamy się w namiotach, a nad nami Pik Dankova, niczym ponury strażnik Mordoru, rwie chmury na strzępy i zapowiada – będzie bolało.
Graty za Kosmos!!!! [1]
wielkie gratulacja za realizacje przedsiewziecia :) szkoda tylko ze nie…
toldi