Miejsce absolutnego oddalenia – Pik Kosmos 2014

Walka z wiatrakami

– Srauuu to pies – wyję z gniewu. Jeszcze kilka godzin wcześniej byłem pełen optymizmu, a ten finalny, ostatni i pełen desperacji atak, postrzegałem bardzo kolorowo. Wciąż wierzyłem. A teraz nie mogę uwierzyć, że wleczemy się tak okrutnie wolno. Zapadam się po pas w śniegu. Pod stopami nie czuję lodowca, tylko miękką poduchę, która przy każdym gwałtownym ruchu wciąga mnie jeszcze głębiej. Padam na twarz i zaczynam „płynąć”. Macham rękami jak szalony, wspieram się na kijach, rozkładam ciężar na wszystkie możliwe strony, na stopy, kolana, kije, czołgam się na goleniach, brzuchu, niemalże z twarzą w śniegu, ale to nie pomaga. Sześciodniowy śnieg całkowicie zmienia zasady gry.

Próby przedarcia się przez masę śniegu

Lodowiec, którym idziemy, wcześniej poorany szczelinami, pęknięciami i lodowymi spiętrzeniami, teraz wygląda niczym pięknie wyprasowany obrus na święta. Gładka jak stół pokrywa śnieżna, to w rzeczywistości potężny magazyn śniegu, który sypał, był zwiewany z grani kosmosu, a teraz niczym kosmiczna mgławica, osiadł na lodowcu delikatnym, ale zbitym puchem. Wprasowany w nierówności lodowca wygląda pięknie, ale chyba prościej byłoby w nim drążyć tunele, niż po nim chodzić.

Piotr i jego ściana

Miejsce, w którym się znajdujemy, to wysokie piętro lodowca, a w zasadzie jego odnoga, która kilkaset metrów powyżej naszego obozu, serakami przewala się na „główny nurt” lodowca Grigorieva. Kocioł lodowcowy, bo w zasadzie tak wygląda to miejsce, znajduje się orograficznie po lewej stronie Kosmosu, i wyprowadza pod kuluar, którym wcześniej prowadziliśmy akcję. Z bazy do miejsca startu, przed opadami śniegu, szliśmy około 1,5 godziny. A teraz idziemy już, bagatela, 6 godzin i nawet nie pokonaliśmy 2/3  drogi. Z namiotów wyszliśmy o 1.30 w nocy, szacując, że droga zajmie nam godzinę więcej, niż normalnie. Niestety, masa puchu, wschód słońca, a potem ciepłe promienie rozmiękczające i tak miękki, nawiany śnieg, dewastują siły, odbierają wolę. Zatrzymujemy się w śniegu po pas i ze zgrozą patrzymy na kilkanaście hektarów przestrzeni. Jest 9 rano. Od trzech godzin powinniśmy być w ścianie.  Kuba i Wojtek patrzą na mnie jak na wyrocznię. Wiedzą, że jestem zdeterminowany, wściekły, agresywny i nie mają odwagi zasugerować mi odwrotu. – Srauuu to pies – w końcu mówię do nich, i zataczam ręką łuk, demonstrując jak wielkie jest to pole nawianego śniegu. – To kompletnie nie ma sensu – po chwili dodaję. Kuba przytakuje skinieniem głowy, a Wojtek przybija mi piątkę. Ciśnienie opada.

Jest 21 sierpnia. Od dzisiaj nie sypie śnieg, a sypał sześć dni non stop. W nocy wyruszyliśmy na ostatni desperacki atak. Do akcji ruszyłem ja, Kuba i Wojtek. W obozie została Kasia i Radek. Radek zawodowo jest fryzjerem, a po ostatniej akcji odmroził sobie palec, i nie chce ryzykować utraty narzędzia pracy. Stoimy niezdecydowani, chociaż decyzja zapadła już dawno, i nie mieliśmy na nią wpływu. Po 30 minutach decydujemy się wycofać, robimy „przepak”, ale żeby nie tracić całego dnia, postanawiamy jeszcze zaatakować mało istotny, pięciotysięczny szczyt, który niczym malutki brat kosmicznego giganta, kuli się u jego podstawy. W ciężkim śniegu, dogrzewani słońcem, szczelnie i ciepło ubrani, ruszamy w górę. Po kilku godzinach docieramy na grań. Śniegu po pas, po kolana, jak w Himalajach. Przemy do przodu zmieniając się na prowadzeniu, i docieramy… do przedwierzchołka. I tu kończy się przygoda.

Dysonans poznawczy, z którym tak długo walczyliśmy, ten stan nieprzyjemnego napięcia psychicznego, definitywnie kończy się. Koniec. Ende. Nie będzie fine prime tempo. Stojąc na grani i spoglądając na Pik Kosmos zarządzamy koniec wyprawy. A słowa, które kołaczą się w myślach – „wymagasz, żeby rozmaite sytuacje, okoliczności, miejsca, czy osoby uszczęśliwiały cię, a potem bolejesz nad tym, że nie dorosły do twoich oczekiwań.” – w całości obrazują  prawdę o rejonie i o tej wyprawie. Z obecnej chwili zrobiliśmy sobie wroga, a stawiając opór temu, co jest, już dawno przekroczyliśmy granicę, nie dostrzegając jednocześnie, że skrajne myśli, emocje, wreszcie wzajemne oskarżanie się o zbyt mały wkład w realizację celu, były kompletnie nieuzasadnione. Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy! Czasami po prostu nie da się wygrać, nawet za cenę 10 kg żywej wagi, którą w ciągu 4 tygodni każdy z nas z gubił.

Już po wszystkim, gdy wylądowaliśmy w domach, i gdy przyszedł czas na głębszą refleksję, Wojtek powiedział znamienne słowa: „(…) z tamtej chwili pamiętam taki moment, że jak już powiedzieliśmy sobie – koniec, idziemy do domu – i jak wrzuciliśmy na luz, to ja złapałem moment zachwytu nad tymi górami. Nagle zauważyłem, jak piękne jest to miejsce. To był ciekawy efekt , bo wcześniej, owszem była fajna miejscówka i klimat, ale jednak była też ostra akcja. Ale dopiero, gdy niczego nie musiałem, to z luzem przyszedł zachwyt nad miejscem, w którym się znalazłem.”

Przeszliśmy drogę, która nie zakończyła się na szczycie, ale ją przeszliśmy, i to był nasz niewątpliwy sukces.