Północna ściana Hagshu (6515 m) zdobyta

Kolejny sukces himalajski odnotowała niezmordowana para brytyjskich alpinistów – Mick Fowler i Paul Ramsden. Dwukrotni zdobywcy Złotego Czekana i tym razem dokonali przejścia, które może aspirować do tego prestiżowego wyróżnienia. Dwójką wspierającą Fowlera i Ramsdena byli Steve Burns i Ian Cartwright.

Wyprawa na Hagshu w komplecie. Od lewej Steve Burns, Ian Cartwright, Paul Ramsden i Mike Fowler (fot. Mike Fowler)

Mick Fowler – były prezes brytyjskiego Alpine Club – przed wyjazdem do Indii powiedział:

Po raz pierwszy zobaczyłem Hagshu podczas pierwszego wejścia na Cerro Kishtwar w 1993 roku, a potem jeszcze raz szczyt przyciągnął mój wzrok w zeszłym roku podczas wejścia z Paulem na Kishtwar Kailash. Ta spektakularna, północna ściana jest teraz największym wyzwaniem w tej części świata i jesteśmy bardzo zadowoleni, że Indian Mountaineering Foundation obiecała nam pozwolenie na podjęcie próby.

Mick Fowler w krótkiej rozmowie telefonicznej zawiadomił jednego ze swoich sponsorów (drugim jest Mount Everest Foundation) – brytyjską firmę Berghaus – o pomyślnym zakończeniu przedsięwzięcia. Szczegóły przejścia spodziewane są w najbliższym czasie na stronie internetowej firmy berghaus.co.uk.

Hagshu od południa, z Kishtwar Kailash (fot. Mick Fowler 2013)

Jednocześnie interesująca informacja dotarła do nas ze Słowenii. Planinska Zveza Slovenije (odpowiednik naszego PZA) podała, że nową drogę na północnej ścianie Hagshu (Słoweńcy używają nazwy Hashu-ja, jednak wysokość szczytu – 6515 m – zgadza się) wytyczyła trójka Luka Lindič, Marko Prezelj i Aleš Česen. Czy chodzi o inną drogę na tej samej ścianie i który zespół, Brytyjczycy czy Słoweńcy, pierwszy dotarł na wierzchołek, powinno wyjaśnić się w ciągu najbliższych dni.

***

Hagshu (6515 m) jest tym dla Himalajów Kishtwaru, czym Matterhorn dla Zermatt i Alp Walijskich. Jest to najwyższe wzniesienie wschodniej części tej grupy górskiej. Szczyt był celem kilku ataków w latach 80. XX wieku. W 1986 roku cała wyprawa brytyjskich instruktorów alpinizmu zaginęła w tym rejonie bez śladu. Jesienią 1988 roku miała miejsce 8-osobowa polska wyprawa kierowana przez Tadeusza Słupskiego. Polacy podeszli pod szczyt od strony Zanskaru, od północy. Na południowo-wschodniej grani Hagshu założono wówczas dwa obozy oraz depozyt na wys. 5700 m. Dalszą działalność przerwało głębokie załamanie pogody, w wyniku którego wyprawa straciła dużo sprzętu.

Pierwszego wejścia na Hagshu dokonała 4 września 1989 roku dwójka uczestników wyprawy sprzed roku, Paweł Józefowicz i Dariusz Załuski. Wyprawą kierował Marek Głogoczowski. Wejścia dokonano południowo-wschodnią granią, którą tym razem osiągnięto od południa, z Kishtwaru. Jednak wyprawa nie miała pozwolenia, w związku z tym sukces nie był nagłaśniany. W tym samym roku, 16 września, drugiego wejścia – wschodnią ścianą – (tym razem legalnie), dokonali Brytyjczycy Phil Booth, Max Halliday i Ken Hopper.

Pd.-wsch. grań Hagshu – żółta linia znaczy trasę I wejścia Polaków w 1989 r., czerwona – próbę Australijczyków w 2013 r. (fot. publications.americanalpineclub.org)

Mikstowa, północna ściana Hagshu ma około 1100 m wysokości. Na początku lat 90. ściana była kilkakrotnie atakowana przez ekspedycje prowadzone przez Johna Barry’ego. Osiągnięto wówczas mniej więcej połowę jej wysokości. W latach 1993-2010 Indie nie udzielały pozwoleń na działalność w tym rejonie ze względu na zawirowania polityczne.

Janusz Kurczab
źródło: www.grough.co.uk; Taternik Biuletyn nr 2/1990