Najtrudniejsze polskie drogi wspinaczkowe A.D. 2014. I co z tym Pandemonium?

Przedstawiamy obraz tego, co oznacza najtrudniejsze w polskim wspinaniu. Okazuje się, że nasze skromne skały oferują całkiem pokaźny zestaw trudnych dróg i dwie pozostawione ponad dekadę temu zagadki…

Łukasz Dudek na „Sprawie honoru”, najczęściej powtarzanej polskiej VI.8 (fot. Daniel Guzik / danielguzik.com)

Punktem odniesienia dla poniższego zestawienia jest tekst Tomka Poznańskiego sprzed prawie dwóch lat: Więcej niż VI.7 – najtrudniejsze polskie drogi. Zachęcamy do sięgnięcia do tego tekstu, który zwraca uwagę na to, co najtrudniejsze z perspektywy historycznej.

A wracając do historii najnowszej i tego, co wydarzyło się od czerwca 2012 roku. Choć potencjał wspinaczkowy polskich skał zdecydowanie odbiega od potencjału Hiszpanii, obecnego centrum wspinania światowego, to w okresie ostatnich dwóch lat w temacie „najtrudniejsze” trochę się wydarzyło. Szkoda jedynie, że za sprawą tylko czterech (!) wspinaczy.

Zdecydowanym liderem na polskiej scenie wspinaczkowej jest Łukasz Dudek. To on zgromadził największą liczbę przejść dróg powyżej VI.7 i to właśnie on od kilku lat „porządkuje” polską skalę trudności. Póki co, od jego „wyroków” nie ma odwołania. Łukaszowi zawdzięczamy w opisywanym okresie powstanie aż dwóch nowych dróg VI.7+, rozwiązanie dwóch zagadek postawionych przed ponad 10 laty przez Rafała Mouckę oraz pierwsze przejście przejście VI.8 w nowym kształcie.

Łukasz Dudek

We wrześniu ubiegłego roku Łukasz  poprowadził stary projekt (z 1996 roku) na Dziewicy pod Olsztynem. Powstał Atak bezzębnego szkraba VI.7+. Droga była podkuta. Łukasz w porozumieniu ze środowiskiem częstochowskim postanowił zakleić wykute chwyty i doprowadzić drogę do jej pierwotnego kształtu. Drugą nowością Łukasza, powiększającą polski zasób trudnych dróg, jest Księga Bokonona VI.7+ na Kazermie w Podlesicach.  By dopełnić obrazu eksploratorskich wspinaczkowych dokonań Łukasza, trzeba też wspomnieć o jego nowych drogach w zakresie VI.7: Midway, Soczysty sprint.

Reklama, wyzwanie opublikowana w 2008 roku. Po 5 latach do rozwiązania została jeszcze jedna zagadka

Przed ponad dekadą Rafał Moucka wytyczył cztery drogi, które przez lata pozostawały niepowtórzone. Dopiero w 2012 roku Michał Jagielski przeszedł pierwszą z nich, Arachnofobię VI.8. Następnie Łukasz Dudek powtórzył kolejne dwie: Sen astralny (2012) na Wodnej Skale oraz krótki Mental Terror (2013) na Okręcie. Pierwsza uzyskała wycenę VI.7+,  a drugą Łukasz pokonał z crashpadem i jej proponowaną w prasowej reklamie wycena także spadła do VI.7+.

Do Łukasza należy też pierwsze, po usunięciu zwornika, przejście Las Vegas Parano VI.7+, Szaleństwa ludzi zdrowych VI.7+ i Sprawy honoru VI.8 w Jaskini Mamutowej. Łukasz wspinał się także z sukcesem na Szyderczym zwierciadle VI.7+, dokonując drugiego powtórzenia drogi z 2011 roku wspomnianego już Michała Jagielskiego.

Mateusz Haładaj

Łukasz nie walczy na naszej białej, wapiennej arenie samotnie. W 2012 roku w Jaskini Mamutowej działał Mateusz Haładaj i dokonał pierwszego przejścia bez zwornika Nieznośnej lekkości bytu VI.7/7+ oraz drugiego powtórzenia, w nowych wersjach, Sprawy honoru VI.8 oraz Szaleństwa ludzi zdrowych VI 7+.

Tomasz Grajpel

W ostatnich latach poziom VI.7+ osiągnął także Tomasz Grajpel z KW Toruń. Tomek dokonał we wrześniu 2012 pierwszego powtórzenia Szyderczego zwierciadła, a w 2013 roku drugiego powtórzenia Snu astralnego.

Adrian Chmiała

Szczęśliwie w najwyższym zakresie trudności w naszym wapieniu wspina się też młode pokolenie. Adrian Chmiała (rocznik 1996) w ubiegłym roku najpierw pokonał jako pierwszy po usunięciu chwytu zwornikowego Nieznośną lekkość bytu extension VI.7+, by dwa miesiące później poprowadzić swoje pierwsze VI.8, drogę Sprawa honoru.

Po tym, jak Łukasz Dudek zdecydował się na wspinanie również w polskim wapieniu, w tym rozprawienie się z drogami bez powtórzeń, obraz polskiego „naj” jest o wiele jaśniejszy (patrz tabelka). Jednak nadal najciekawszą zagadką, a zarazem wyzwaniem w naszych skałach jest Pandemonium. Ta biegnąca imponującymi ścianami Gołębnika na Podzamczu droga została poprowadzona przez wspomnianego Rafała Mouckę w 2001 roku! Do dzisiaj, po 13 latach, mimo prób nie została powtórzona. Nie mniejszą – choć od samego początku kontrowersyjną – niewiadomą jest pasaż Tomka Oleksego Tysiąc kotletów z 2000 roku. Mimo, że ustanowiony przy pomocy ograniczników i zacementowanych chwytów, wciąż pozostaje torem przeszkód, z którym nie poradził sobie przez 14 lat żaden ze wspinaczy. Czy usłyszymy o powtórzeniach tych dróg w tym roku?

W szarych polach w zestawieniu poniżej znajdują się drogi, które obecnie nie istnieją w kształcie, w jakim zostały poprowadzone przez ich autorów. Jak łatwo zauważyć, są to drogi w Jaskini Mamutowej, gdzie etapami odkręcono z nich sztuczne chwyty oraz zaklejono część wykutych dziur. Drogi oznaczone gwiazdką (*) czekają na swoich nowych pogromców.

A jak to wygląda na świecie? Zapraszam do przeczytania tekstu: Najtrudniejsze drogi wspinaczkowe świata A.D. 2014 – zmiana dokonana.

PS Orientacyjnie VI.7+ to 8c+ a VI.8 to 9a.