Wizyta w Castle Hill

Chce mi się wyć! Jedziemy do Castle Hill, a za oknami naszej blaszanej puszki leje jak z cebra. Przejaśnień nie widać. Zanurzając się w niskie chmury, powoli przestaję wierzyć w zapewnienia lokalnych o tym, że tam nigdy nie pada. A jednak. Nagle zza chmur wychodzi słońce?! Niemożliwe! Po pokonaniu kilku zakrętów za przełęczą, Castle Hill – jeden z najlepszych rejonów boulderowych świata wita nas niebieskim niebem.

(fot. Nika)

Wszystko jest jak z bajki, zaczarowany świat, zaczarowana pogoda, my i nasza czterobiegowa japońska karoca. Wkrótce, na kolejnej prostej dostrzegamy bliźniacze zbocza usiane niezliczoną ilością skał i kamieni o fantastycznie gładkich kształtach. Przez moją nieuwagę, a raczej skupienie wzroku na czymś innym niż droga, już dwa razy prawie lądujemy w rowie. W końcu przerażona Nika chwyta za kierownicę i pozwala mi w spokoju podziwiać otaczające nas widoki.

Jak już wcześniej zdążyliśmy się przekonać, Nowa Zelandia nie jest krajem odludnym i czasem trudno jest znaleźć, szczególnie w pobliżu głównych atrakcji turystycznych, jakiekolwiek  miejsce parkingowe. Mimo, iż Castle Hill do owych nie należy i tak pobocze drogi zapchane jest w większości wypożyczonymi samochodami.

Po cudzie, jaki wydarzył się na przełęczy, tłumy są ostatnią rzeczą, która mogłaby nam przeszkodzić w wieczornej sesyjce wspinaczkowej. Parkuję samochód, cały czas gapiąc się na srebrno – szare grzyby skalne. Szybko organizujemy popołudniową przekąskę, wszystko zalewamy maleńkim espresso i już po chwili, delikatnie pobekując z przejedzenia, dotykamy tego cudownego wapienia.

Castle Hill to w zasadzie wielka niecka ukryta wysoko w górach, na którą składa się 4 – 5 pól skalnych dokładnie pokrytych wapiennymi boulderami. Dwa dostępne na rynku przewodniki opisują najbardziej znane Spittle Hill oraz sąsiednie Quantum Field, które oferują ogromną liczbę łatwych i średnich problemów (od V0 do V8-9). Pozostałe pola są poligonem dla najwyższej  klasy mocarzy z całego świata, którzy Spittle i Quantum wykorzystują, jako rozgrzewkę przed właściwymi projektami V13 i V14.

Kształty Quantum Field (fot. Nika)

Jednak lwia część wspinaczy odwiedza Castle Hill niejako przy okazji podróży dookoła Nowej Zelandii. Tak było też z nami. Nie mając zamożnego sponsora, a tym bardziej mistrzowskiej formy, podczas naszego dwumiesięcznego wypadu na koniec świata upchnęliśmy w nasz napięty plan tygodniowy stop w okolicach Spittle Hill.

Spittle Hill (fot. Nika)

Rozgrzewka na „Submarine” (fot. Nika)

Wchodząc pierwszy raz w ten wapienny akropol trudno połapać się, gdzie co jest. Lokalni wspinacze, mimo że nie jest ich zbyt wielu, zadbali o ilość problemów i ich wariacji w stopniu więcej niż bardzo dobrym. W niecce opisanych zostało około 4000 tysięcy problemów, tak więc aby znaleźć coś naprawdę wartego zdzierania skóry, czasami trzeba się dobrze nachodzić. Skała obfituje we wszelkiego rodzaju formacje i typy chwytów. Wszędzie czają się dziurki, od tych na jeden palec po ogromne dziury mieszczące w swoim wnętrzu dorosłego człowieka. Nie brakuje też oblaków, a wyjścia po wielkich obłościach są tutaj normą. Myślę, że ulubieńcom polskiego wapienia spodobałby się ten tutejszy, podobny w fakturze, dający jednak o wiele więcej tarcia. Część problemów jest delikatnie mówiąc wysoka, a trudności kumulują się często tuż pod topem boulderu. Z kolei lądowiska są w większości płaskie i pokryte miękką trawą.

Lokalny wspinacz na trickowym V5 (fot. Nika)

I jeszcze lokalny popis na „Generation X” V7 (fot. Nika)

A tu V5 dla bardzo odważnych (fot. Nika)

Do klasyków rejonu zaliczyć można: Opium highball za V7, Diablo V8, Mecca V7, House of Pain V10 po mono, Nasal Slip V4 dla tych z mocną psychą, Jocker V9 oraz znane z filmu „Frequent Flyers” – Fingers of Fury i Snake Eyes.

Mariusz Motyka