Krakowianie na Honboro Peak West

Na przełomie lipca, sierpnia i września 2007 roku odbyła się krakowska wyprawa eksploracyjno – wspinaczkowa w Honboro Group i Shigar Mountains, w Centralnym Karakorum. Celem 3-osobowego zespołu w składzie: Łukasz Depta (KS Korona, KW Kraków, PTT), Andrzej Głuszek (KS Korona) i Wojciech Kozub (KS Korona, KW Kraków, AKPT) było wejście na Honboro Peak (6459 m) oraz eksploracja nieznanych grup górskich w obrębie Masherbrum Mountains. Polscy wspinacze byli najprawdopodobniej pierwszym zespołem, działającym w tym rejonie.

Członkowie zespołu na tle Honboro West

Zebrane informacje i przekazane Jerzemu Wali zdjęcia fotograficzne, poszerzyły opracowanie topograficzne grup górskich Shigar (Mango Gusor) Mountains i Honboro, a także umożliwiły lepszą interpretację terenu, przedstawionego do tej pory tylko na zdjęciu satelitarnym LANDSAT, dostarczonym przez Jerzego Głazka. Zdjęcia wykonane przez Łukasza Deptę pokazują ciekawy wysokogórski teren, gdzie znajduje się wiele celów godnych dobrych i doświadczonych alpinistów. Wśród ponad sześciuset wyróżnionych samodzielnych szczytów w grupach górskich Shigar i Honboro, tylko pięć wierzchołków posiadało udokumentowane wejście, w tym cztery wejścia w Shigar Mountains i jedno w Honboro Group. Podczas działalności krakowskiej wyprawy okazało się jednak, że uznawany jako dziewiczy, szczyt nr 47 (Bukma Peak 6200m) posiadał już wejście, czego dowodem była zostawiona na szczycie pętla. Można przypuszczać, że zdobywcami byli Hiszpanie, próbujący wejść na Honboro Peak od strony Honbrok Glacier w 2000 roku (American Alpine Journal 2001). Jeśli rzeczywiście była to wyprawa hiszpańska, to prawdopodobnym powodem nieprzyznania się do wejścia, był brak pozwolenia na ten szczyt. Obecnie w Pakistanie bez pozwoleń można wchodzić na wierzchołki do 6500 metrów, natomiast kilka lat wcześniej do 6000 metrów.

Fragment Karakorum Centralnego z podziałem na grupy górskie
Źródło: Wala J., Shigar Mountains, 2007, Kraków

Mimo bliskości dużych ośrodków miejskich, takich jak Skardu czy Khaplu, obszary te nie były odwiedzane przez alpinistów, głównie z powodu znacznie popularniejszych, znanych już od dawna rejonów K2 i innych wysokich szczytów w otoczeniu lodowca Baltoro. Kiedy napisałem maila do Ministerstwa Turystyki w Pakistanie odnośnie wymaganych pozwoleń na działalność w „naszym” rejonie, dostałem odpowiedź, z której można było wywnioskować, że zupełnie się nie orientują, gdzie te góry są. Wybierając się, więc w Honboro Group wiedzieliśmy, że czeka nas prawdziwa przygoda, związana nie tylko z trudnościami wspinaczkowymi, które oferowały same szczyty, ale także z problemem dotarcia i znalezienia drogi podejścia pod ściany. Świadomość tego, iż możemy liczyć tylko na siebie powodowała, że zanim podejmowaliśmy decyzje, wielokrotnie analizowaliśmy dany problem. W dolinie Thalle Lungma, gdzie założyliśmy bazę, jest dużo zamieszkanych osiedli. Dzięki temu istnieje stała komunikacja samochodowa. Jedynym znanym do tej pory szlakiem był trekking, wiodący z wioski Khasumik (2900 m), przez Thalle La (4870 m) do wioski Shigar (2320 m).

Podczas wyprawy korzystaliśmy z mapy, przedstawiającej fragment Masherbrum Mountains w skali około 1: 100 000. Mapa została sporządzona przez Jerzego Walę, dzięki dostarczonym przez Grzegorza Głazka i Jana Żurawskiego zdjęciom satelitarnym.

Po przeprowadzeniu kilku wycieczek aklimatyzacyjnych, pierwszym poważnym przedsięwzięciem było wejście na dziewiczy szczyt w północnym otoczeniu Thalle Glacier.

Thalle Glacier i Mirkasia Peak (5800 m) z wyrysowaną drogą krakowskiej wyprawy
(fot. Łukasz Depta)

Kilka metrów pod wierzchołkiem Mirkasia Peak (fot. Łukasz Depta)

Panorama Shigar Mountains – Mango Gusor (6288 m) po prawej.
Po lewej na horyzoncie Nanga Parbat (fot. Łukasz Depta)

Podczas podejścia sporym problemem było znalezienie drogi przez 400- metrowy próg doliny, a następnie uszczeliniony lodowiec, doprowadzający do kotła. Dalej w drodze na przełęcz i w kopule szczytowej napotykaliśmy trudności techniczne do M3+.

Rozległa panorama z Mirkasia Peak (5800 m) pozwoliła na ogólne rozpoznanie otoczenia Shigar Mountains oraz lodowców East Chingkang i West Chingkang, dlatego też wejście to ma przede wszystkim wartość eksploracyjną.

Fragment mapy Shigar (Mango Gusor) Mountains przedstawiający droge wejścia na
szczyt 214 (5150 m) – zwornik, szczyt 215 (5100 m) oraz Mirkasia Peak (5800 m).
Opracowanie mapy: Jerzy Wala na podstwie dostarczonych zdjęć satelitarnych przez
Jerzego Głazka i Jana Żurawskiego.

Głównym celem wyjazdu było znalezienie dojścia, a następnie wyszukanie drogi na dziewiczy Honboro Peak (6459m). Ostatecznie udało się wejść na zachodni wierzchołek masywu od strony lodowca Khasumik. Wcześniejsze podejmowane przez nas próby, prowadziły od strony lodowca Bukma. Efektem było poprowadzenie drogi i wejście (drugie) na Bukma Peak (6200m). Nowa linia, klucząca przez północno – zachodnią ścianę Bukma Col (5700 m) charakterem przypominała direttissimę Mięguszowieckiego Szczytu; deniwelacja 900 metrów, podobne trudności techniczne, dużo terenu na asekuracji lotnej. Wycieczka na Bukma Peak, a przede wszystkim jego północno – zachodnia ściana uzmysłowiła nam, czego możemy się spodziewać, planując wejście na Honboro od zachodu.

Podczas tego wyjścia dokonano nieudanej próby zdobycia Honboro Peak od północy – realne zagrożenie lawiną seraków z partii szczytowych masywu.

Wojciech Kozub