Nowa droga na Jannu (7710 m)
Rosjanie po zdobyciu 6 października aklimatyzacji na Merra (6334 m) (news) – ich wejście było drugim potwierdzonym wejściem na ten szczyt, i wyborze potencjalnej linii nowej drogi, przystąpili do właściwej akcji górskiej.
Szczyt Merra widziany od północnego zachodu. Po lewej główny wierzchołek (6334 m), na który w ramach aklimatyzacji weszli Rosjanie (fot. Lindsay Griffin/Alpinist)
Po wcześniejszym rozpoznaniu północno-zachodniego filara, 14 października Babanov i Kofanov wyruszyli z bazy, pozostawiając w niej żonę Babanova – Olgę, która miała mieć od tej pory stały kontakt radiowy z zespołem. Tej nocy obaj wspinacze nocowali na wysokości 5500 m. Następnego dnia dotarli na 5930 m na stromej lodowo śnieżnej ścianie, wiodącej na przełęcz, a kolejnego wieczora osiągnęli samą przełęcz na wysokości około 6300 m.
17 października, kontynuując wspinaczkę wąską granią, dotarli do najwyżej osiągniętego wcześniej punktu i 19 października nocowali na ramieniu na wysokości 7400 m. Następnego dnia wyruszyli z minimalną ilością sprzętu, zabierając tylko namiot i gaz, ale rezygnując ze śpiworów. Nocleg z 20 na 21 października na 7600 m był wyjątkowo ciężki.
21 października po ciężkiej nocy w ekstremalnych warunkach o 9.30 osiągnęli szczyt i od razu rozpoczęli zejście na dół. Pogoda w czasie zejścia była naprawdę ciężka. Niska temperatura i silny wiatr dawały się obu wspinaczom mocno we znaki. Babanov i Kofanov osiągnęli szczyt Jannu 7710 m nową piękną linią w znakomitym alpejskim stylu, jakże odmiennym od tego, który zaprezentowała duża rosyjska wyprawa na zachodniej ścianie K2.
Pn.- zach. ściana Jannu (7710 m.). Żółta linia to niedokończona solowa próba Jordi Tozasa z 2007 r. Niebieska linia to pierwsza droga na ścianie wytyczona przez Japończyków w 1976 roku. Na czerwono zaznaczona droga rosyjska z 2004 roku. Linia wejścia Rosjan biegnie prawym filarem ściany (fot. Lindsay Griffin/Alpinist)
Poza Rosjanami na Jannu działał tej jesieni Katalończyk Jordi Tozas. Po tygodniu aklimatyzacji na okolicznych szczytach wbił się w północną ścianę Jannu w jej lewej części. Linia jego wspinaczki wiodła na lewo od drogi japońskiej i na lewo od linii spadku ogromnego seraka. Jordi wspinał się lodowo-snieżnymi kuluarami aż do żebra, które wyprowadzało na lewy skraj ogromnego seraka. Serak obszedł po lewej stronie i osiągnął lodowo śnieżny teren po przejściu, którego połączył się z drogą japońską. Na wysokości 6900 m po przewspinaniu 1900 metrów dziewiczego terenu o trudnościach porównywalnych z alpejskim ED, z uwagi na duże zagrożenie lawinowe i zmęczenie zdecydował się nie kontynuować wspinaczki i wycofał się bezpiecznie na dół drogą japońską.
Wilan
Źródła: Alpinist
