Co znaczy Najtrudniejsze?

Dla większości wspinaczy stopień, a w zasadzie trudność 9a kojarzy się z abstrakcją. Okazuje się jednak, że można już śmiało mówić o ustaleniu się (nie o ustanowieniu) tego stopnia. Na świecie istnieje już czternaście dróg 9a, a trzy z nich są powtórzone z potwierdzeniem jakości.

Zaczęło się w 1991 roku od Action Direct i choć nikt nie wątpił w siłę i kompetencje W. Gullicha to nie brakowało niedowiarków dla aż tak drastycznego potraktowania oceny trudności. Droga jest krótka, i to było głównym argumentem adwersarzy. Dla przypomnienia, pierwsze 8c+ (Hubble) zostało przebyte przez B.Moona niewiele czasu wcześniej w 1990. Ale właśnie to Action Directe ma jako pierwsza aż dwa powtórzenia i obaj goście od tych powtórzeń tak mocno potakują głowami na potwierdzenie trudności drogi, że aż słychać niemal chrobot napinanych kręgów szyjnych. Nie wiadomo dokładnie ile jest na świecie dróg 8c+ (wiadomo, że żadnej nie ma w Polsce, póki co) ale wcale nie wydaje się żeby ich liczba była jakaś straszliwa. Osobiście wątpię czy jest ich więcej niż 30. Na przykład w samych takich Stanach jest tych dróg chyba tylko 5. Nie ma się co dziwić, wszyscy zawodnicy przyznający się do popełnienia czynów na 8c+ i 9a podkreślają jak wiele czasu musieli spędzić na drogach aby je dopatentować i ewentualnie doładować do wypełnienia detali. Jednemu tylko Ch. Sharmie udało się przejść 8c+ (Just do it) w mniej niż pięciu próbach, a po drodze jeszcze zdjął sweter zmieniając ręce na klameczce. Bo mu za gorąco było.

Jedno jest pewne – takie trudności trzeba masywnie patentować. Drogi 9a są straszliwie „wypieszczone”. W przypadku Action Directe zarówno Gullich jak i jego następcy pracowali miesiącami nad odpowiednim przygotowaniem fizycznym (baniowanie jednopalcowe do krawądek i dziurek w przewieszeniu) i psychicznym. W trzech przypadkach chodziło o wielomiesięczne boje o jedną drogę, gdzie zwątpienie wymieniało się miejscem z załamaniem. Z tego to chyba powodu rzadko kto spręża się na razie na powtarzanie najtrudniejszych dróg. Dla zobrazowania zjawiska – przykład – Iker Pou z Hiszpanii. Opuścił on rodzinny kraj aby spędzić dwa pełne sezony na Frankenjurze, po kilkna miesięcy każdy. I zamiast łoić w słońcu Iberii siedział w ciemnym teutońskim lesie i „kurwica” go ogarniała w ciągu wielu deszczowych tygodni. Za pierwszym razem mieszkał w namiocie i w dziurach no i jadł byle jak bo nie przywiózł ze sobą za dużo „dojczemarków”. Po solidnej lekcji pokory i powrocie do domu ładował przez kilka miesięcy tylko na palce i szybkie bańki. Następny jego wyjazd był już bardziej przemyślany bo mieszkał w wynajętym pokoju (z telewizją) ale skasował sobie palce (sfrustrowany pogodą, wspinał się w zimne dni) i miał długie przerwy we wspinaniu, które, jak sądzę nie wypełniał balangowaniem z przystojnymi frauleinen. Mówiąc krótko facet poświęcił wiele czasu ze swego życia aby dopiąć celu. Autor pierwszego powtórzenia A. Adler nie musiał co prawda jechać aż tak daleko jak Iker ale sam nie potrafił policzyć wszystkich swoich prób i ocenić czasu zużytego na fizyczno-mentalne dorastanie do drogi, tyle tego było (rzucił picie piwa na dłuższy czas). Chyba wszyscy słynni łojanci już się do tej drogi przymierzyli (z Polaków nad drogą poważnie pracował jedynie D. „Łysy” Sokołowski – wszystkie przechwyty zrobił, na ciąg też zabrakło czasu i motywacji) ale wielu zrezygnowało właśnie z powodu koniecznego głębokiego zaangażowania. Osobiście wcale mnie to nie dziwi, że chętnych na powtarzanie 9a nie ma i nie będzie za wielu.

Analizując listę dróg 9a widać, że dwie tendencje rysują się wyraźniej. Pierwsza to jest to, że drogi 9a przechodzą goście, którzy są silni na bulderach i po prostu przechodzą czasem nieco dłuższe buldery. Drogi są wtedy nie tak długie, mają za to miejsca zbliżone do najtrudniejszych światowych bulderów. Oczywiście jest to przypadek F. Nicole i K. Loskota, niekwestionowanych liderów w bulderingu. Druga tendencja to prowadzenie dróg maratonowych po 40 metrów i więcej – patrz postacie A.Hubera, T. Caldwella i B. Fernadeza. Kolejna rzecz (ale już nie tendencja) to rzetelność wycen. Otóż paru zawodników wydaje się zupełnie przeginać. Okazuje się że istnieje już nawet 9b, choć na razie na papierze. O F. Rouhlingu pisaliśmy już w Brytanie parę lat temu. Jego Akira 9b to najbardziej kontrowersyjna droga świata. Trudno ustosunkować się też do propozycji F. Nicole (Elfe 9a+) i B. Fernandeza. Ten ostatni poprawił swoją drogę Orujo i usunał z niej cztery sztuczne klameczki – skutek, była 9a, no to teraz jest 9a+.

Rzucenie stopnia 9a na giełdę sławy nie jest zapewne proste (F. Rouhling powiedziałby na przekór moim słowom, że to „pikuś”). O ile nikt nie zarzuca A. Huberowi lub F. Nicole, że totalnie przeginają w celu zdobycia rozgłosu i życzliwości sponsorów bo są przecie poważnymi łojantami, o tyle w Ameryce od razu próbowano wybić T. Caldwellowi z głowy pomysł wyceniania drogi na 5.14d. Jego Kryptonite należy do grupy dróg „zabójczo długich z miejscami”. Podobno kilka pociągnieć samych w sobie to czyste V9. Czyli trudne. Droga utrzyma pewnie swoją wycenę do czasu aż C. Sharmie przejdzie faza na bulderowanie i z braku innego zajęcia powtórzy ją dla świętego spokoju. Dopiero wtedy można będzie coś powiedzieć o racjonalności wyceny, więc Caldwella nie ma co łajać za to, że spędził masę czasu na zdobycie tej drogi (na początku nie był w stanie nawet wykonać kluczowych 5 wpinek). Młody jest i niech się uczy dalej.

No i oto te czternaście ośmiotysięczników i ciut wiecej :)):

I dla porównania jeszcze zestawienie najtrudniejszych światowych bulderów:

Darek Król