Mistrzostwa Polski w Tarnowie 19-21.XI.1999

Mistrzostwa Polski to najważniejsza krajowa impreza na panelu i trzeba przyznać, że dzięki tarnowiakom, a w szczególności Marcinowi Bibro uzyskała ona należytą oprawę. Wielki ekran 4×5 metrów (na nim wyniki i obraz z dwóch kamer – w tym jedna w stefie izolacji zawodników), dobre nagłośnienie, punktowe oświetlenie, wszystko to sprawiło, że panelowe zmagania sporo zyskały na atrakcyjności. Długa lista sponsorów (choć głównym był WITOSPOL) obrazuje ile trzeba się naharować, aby wszystko wyglądało jak wyglądało. Nawet piszącemu te słowa język plątał się rzadziej (choć opinie na ten temat mogą być podzielone :-))) W zawodach wystartowało 11 pań i 35 panów. Biorąc pod uwagę wydarzenia na drogach (w nocy z piątku na sobotę miał miejsce pierwszy atak zimy) to i tak spory sukces (niektórzy wylądowali w rowie).

Finały zaczęły się od czasówek i w wydaniu kobiecym mieliśmy nawet trochę emocji, bo Renata miała sie w końcu z kim ścigać.Zwyciężyła 16. letnia Ukrainka z Odessy i trzeba przyznać, że było to wyraźne zwycięstwo. Wśród panów pokazało się aż trzech Ukraińców z Andriejem Vedenmieierem (Mistrzem Świata na czas z 1995). Ten jednak pokpił sprawę w eliminacjach (a może zawiódł wyłącznik?) i nie awansował do czwórki. No właśnie – mieliśmy w Tarnowie kolejną przymiarkę do elektronicznego pomiaru czasu w czasówkach. Wyglądało to świetnie do momentu aż… nie nawaliło (ale to i tak najlepszy system z tych, które pojawiły się na naszych ścianach :-) .Finał czasówek zawsze jest ciekawy, bo Łukasz z Tomkiem naprawdę potrafią zareklamować speed climbing. Widziałem już kilkanaście ich pojedynków i za każdym razem wygląda to rewelacyjnie. Tym razem znów lepszy Tomek.

Po czasówkach przyszła kolej na kobiecą trudność. Młoda Ukrainka była po prostu rewelacyjna. Aktualna Mistrzyni Świata Juniorek (dwukrotna) i aktualna Mistrzyni Ukrainy Seniorek pokazała jak wygląda przyszłość wspinania na wschodzie. W krajowej stawce wygrała zdecydowanie Renata. Pod nieobecność Iwony krajowa rywalizacja nie była niestety zbyt pasjonująca. W lewej części tarnowska ściana, to solidne przewieszenie (tzw. schody). Pasmo przewisów i okapików nawet po klamach nie jest łatwe. Piotrek Kruczek, który tradycyjnie ustawiał drogi, nieco przecenił możliwości dziewczyn i w efekcie droga je po prostu przytkała. Poza Olgą i Renatą (te wyszły wyżej) aż trzy zawodniczki spadły z chwytu 17, a pozostała trójka poległa na chwycie 14. W efekcie istotne okazały się wyniki z eliminacji. Muszę przyznać, że ustawienie ciekawego finału kobiet to od lat zadanie ponad siły naszych ustawiaczy.

Za to finał mężczyzn był po prostu piękny. Tak ciekawej drogi nie było na zawodach od lat. Wydawać by się mogło, że na ścianie Tarnovii nie da się wymyślić już nic orginalnego, a jednak. Droga startowała w prawej części po właściwie pionowej sekcji ściany i wchodziła w… zacięcie, dalej czujne przewinięcie za kant i … kolejne zacięcie z no handem ! Mimo że brzmi to banalnie i że każdy z finalistów ten odcinek pokonał, było to naprawdę mistrzowsko przygotowane. Małe, nakręcane chwyciki i stopieńki zmuszały do bardzo technicznego wspinania i w efekcie każdy z finałowej siódemki pokonał dolny odcinek inaczej. Natomiast wyjście z „no handu” było chyba najfikuśniejszym momentem. Dopiero zdecydowane, szerokie zapieranie się w zacięciu dawało szansę na wejście w chwyty. Tutaj robiło się już niemal „normalnie” (jak na panelu) ale i tak inwencja i pomysłowość wciąż dawały dodatkowe punkty. Świetnie pokazał to występ Łukasza Mullera który przez przełamanie okapu zaczął przechodzić twarzą do ekspozycji ! Najpierw zahaczenie nogi za krawędzią, dopiero później dołożenie ręki. Czapki z głów. Z krajowej stawki Łukasza przeszedł tylko Tomek, który miał bodaj największe „przygody” na dolnym odcinku. Wszystkich pogodził natomiast Andriej, który po prostu skończył drogę, dopisując kolejny rozdział do długiej historii ukraińskich zwycięstw na tarnowskiej ścianie. Tomek Oleksy sięgnął więc po dublet na naszym krajowym podwórku (podobnie jak Renata). Warto wspomnieć o Adamie Lianie. Zakopiańczyk (w sumie czwarty) tradycyjnie pokazał ogromną moc i jego trzy kolejne tytuły Mistrza Polski (96, 97, 98), to wynik naprawdę imponujący.

Wszystko zakończyło wręczenie nagród pieniężnych (1 tys. złotych za zwycięstwo) i medali (bardzo zgrabnych), a tarnowska impreza pokazała, że zawody wspinaczkowe można naprawdę ciekawie przedstawić publiczności.

Seniorzy

• na trudność kobiety

• na trudność mężczyźni

• na czas kobiety

• na czas mężczyźni

Juniorzy

• na trudność dziewczyny do lat: 19, 16, 14

• na trudność chłopaki do lat: 19, 16, 14

• na czas dziewczyny do lat: 19, 16, 14

• na czas chłopaki do lat: 19, 16, 14

Kobiety na trudność

Mężczyźni na trudność

Kobiety na czas

Mężczyźni na czas

Dziewczyny na trudność do lat 19

Dziewczyny na trudność do lat 16

Dziewczyny na trudność do lat 14

Chłopaki na trudność do lat 19

Chłopaki na trudność do lat 16

Chłopaki na trudność do lat 14

Dziewczyny na czas do lat 19

Dziewczyny na czas do lat 16

Dziewczyny na czas do lat 14

Chłopaki na czas do lat 19

Chłopaki na czas do lat 16

Chłopaki na czas do lat 14

Rafał Nowak