Zimą na Mount Huntington
Mount Huntington (3730 m) to trudno dostępny, skalno-lodowy szczyt. Wznosi się w górach Alaski, na południowy wschód od Mt McKinleya, między lodowcami Ruth i Tokositna. Po licznych próbach, zdobyty został 25 maja 1964 roku przez doborowy zespół alpinistów francuskich prowadzony przez legendarnego Lionela Terraya.
Mt. Huntington od zachodu (fot. Talkeetna Air Taxi)
Trudne zimowe wspinaczki należą na Alasce do rzadkości. Warunki pogodowe w tym rejonie należą do najbardziej surowych. Pierwsze zimowe wejście na Mount Huntington należy do Colina Haleya i Jeda Browna, którzy 12 marca 2007 roku pokonali kuluar zachodniej ściany (droga Nettle-Quirk V, 85o, 1100 m). To przejście było jednym z najważniejszych w całym roku i zdaniem wielu specjalistów z pewnością byłoby nominowane do Złotego Czekana, gdyby nie anulowano tej edycji nagrody.
W dniach 18-20 marca 2011 powiodło się drugie zimowe wejście na ten szczyt. Autorami jego byli John Frieh z Portland (Oregon) i Jason Stuckey – mieszkaniec Fairbanks (Alaska).
John Frieh i Jason Stuckey (fot John Frieh)
Ten zespół powstał dosyć przypadkowo. Frieh, który od dawna planował zimowe wejście na Mt Huntington, spotkał Stuckeya zaledwie miesiąc wcześniej na lotnisku w Anchorage. Ten nie zwlekał z odpowiedzią na propozycję. Teraz wszystko zależało od prognozy pogody.
Korzystne warunki nastały pod koniec sezonu zimowego. 18 marca samolot przerzucił ich z Talkeetna na lodowiec Tokositna. Następnego dnia w ciągu 23 godzin pokonali ścianę do wierzchołka i zjechali w dół. 20 marca o godz. 5 byli z powrotem w obozie na lodowcu, a o 9.30 zabrał ich samolot.
Obóz na lodowcu Tokositna, poniżej wyciąg w trawersie
(fot. John Frieh)
Jeśli chodzi o szczegóły dotyczące wspinaczki, to jak powiedział John Frieh:
Tempo było wolniejsze od tego, które lubię, głównie ze względu na fakt, że większość kuluaru była pokryta twardym lodem. Nasze czekany i raki powinny być znacznie ostrzejsze!
Blisko końca kuluaru (fot. John Frieh)
Janusz Kurczab
Źródła: cascadeclimbers.com
