Colin Haley samotnie na Torre Egger!

Colin Haley dokonał po 16,5 godzinach wspinaczki pierwszego samotnego wejścia na Torre Egger oraz Punta Herron.

Colin Haley

Colin Haley to jeden z najlepszych patagońskich wspinaczy ostatnich lat. Liczba i jakość jego przejść w tym trudnym rejonie jest imponująca (patrz). Colin wspina się oczywiście zespołowo, ale nie stroni od sztuki dostępnej dla nielicznych, czyli samotnych przejść. W 2010 roku dokonał np. pierwszego samotnego wejścia na Cerro Standhardt.

Linia przejścia Colina Haleya (fot. pataclimb)

Jak sam pisze, właśnie od tego momentu zamarzył o wejściu w tym samym stylu na Torre Egger. Podejmował nawet próby, jednak:

Albo pogoda była nie taka jak trzeba, albo warunki nie te, albo nie był to ten moment.

Colin miał chwile zwątpienia i sądził, że to po prostu projekt nie dla niego. Jednak 20 stycznia wszystko poskładało się w całość i po 16,5 godzinach od wyruszeniu z Biwaku Norwegów stanął na Torre Egger po drodze wchodząc na Punta Herron:

Wspinaczka poszła szybciej i sprawniej niż mogłem oczekiwać. Za to zejście to była trochę epopeja, ale to inna historia. Doświadczam, że moje samotne wspinaczki są generalnie mniej doceniane niż moje przejścia zespołowe. Myślę, że częściowo wynika to z faktu, że takie solówki uniemożliwiają wykonanie efektownych zdjęć, i głównie dlatego, że ludzie nie są w stanie w pełni docenić czym różni się takie wspinanie od zespołowego. Jedynie garstka ludzi praktykujących trudne technicznie, alpejskie solówki może to w pełni zrozumieć. Niezależnie od tego, jestem pewien, że wczoraj dokonałem jednego z najlepszych przejść w życiu. Jestem bardzo zmęczony i bardzo zadowolony.

Colin jest trochę niesprawiedliwy, myślę że większość z nas jest pod wrażeniem jego oraz np. Marc-André Leclerca samotnych przejść, które śledzimy z przerażeniem i podziwem. Ma rację nie jesteśmy w ich w pełni zrozumieć, ale doceniamy! Brawo Colin! Czapki z głów!

A wracając do konkretów linia wejścia Haleya najpierw biegła rampami wschodniej ściany Cerro Standhardt, potem wyciągiem drogi Tobogán (Garibotti-Karo, 1999) dotarł na przełęcz pomiędzy Cerro Standhardt i Punta Herron. Następnie drogą Spigolo dei Bimbi (Cavallaro-Salvaterra-Vidi, 1991) wszedł na Punta Herron. Zszedł na przełecz pomiędzy Punta Herron i Torre Egger i drogą Huber-Schnarf Route (2005) osiągnął wierzchołek Torre Egger.

Mysza