23 listopada 2014 09:56

Stephan Siegrist – wybitny znawca Eigeru. Już w grudniu na 12. Krakowskim Festiwalu Górskim

Stephana Siegrista, jednego z gości 12. Krakowskiego Festiwalu Górskiego, już zapowiadaliśmy. Tym razem szerszy artykuł o znakomitych dokonaniach Szwajcara.

Stephan Siegrist urodził się w 1972 roku w Meikirch, małej wsi na przedmieściach Berna. Wychowując się z dala od wysokich gór, nie miał okazji zbyt szybko połknąć górskiego bakcyla. Wszystko zmieniło w 1983 roku, gdy w wieku 11 lat rodzice kolegi zabrali go w góry na turę narciarską. Po tej wycieczce obiecał sobie, że już nigdy nie przeżyje nic równie wyczerpującego. Góry jednak nie dały o sobie zapomnieć i 5 lat później Stephan trafił na obóz wspinaczkowy.

Od tego momentu wspinaczka zaczęła pochłaniać go coraz bardziej. Choć edukacja, jaką odebrał w szkole, przygotowywała go do zawodu stolarza, to w wieku 19 lat podjął decyzję o związaniu swojego życia z górami także na stopie zawodowej. Fizyczne predyspozycje i ciężka praca sprawiły, że szybko zaczął odnosić sukcesy, a w wieku 23 lat został przewodnikiem górskim.

Stephan Siegrist (fot. Thomas Senf)

Stephan Siegrist (fot. Thomas Senf)

 ***

  • Eiger

Kariera górska Siegrista jest nierozerwalnie związana z Berneńskim Oberlandem i wizytówką tego regionu Eigerem. W określeniu „Mr Eiger”, które „przypięły” Szwajcarowi niektóre media, nie ma nic z przesady. Po raz pierwszy północną ścianę Eigeru przeszedł zimą, gdy miał 20 lat – do dnia dzisiejszego wspiął się nią łącznie 29 razy.

7 lat później, w czerwcu 1999 roku, jego doświadczenie i znajomość ściany były tak duże, że zaproponowano mu udział w projekcie szwajcarskiej telewizji SRF „Eiger-Nordwand live”, czyli dwudniowej telewizyjnej transmisji na żywo z przejścia północnej ściany. Dwa dwuosobowe zespoły (Siegrist wspinał się z Evelyne Binsack) przeszły Drogę Klasyczną na północnej ścianie, a tysiące telewidzów w domach i miliony internautów na świecie, dzięki zamontowanym w ścianie 13 kamerom i dodatkowym przymocowanym do kasków, mogły się poczuć, jakby wspólnie z czwórką wspinaczy pokonywały północna ścianę Eigeru.

W historii eksploracji Eigeru Stephan zapisał się po raz pierwszy w 2000 roku, kiedy wspólnie z Danielem H. Ankerem zwrócili uwagę na prawą stronę ogromnego monolitu Rote Fluh, uchodzącego do tej pory za zbyt kruchy i stromy, by próbować jego przejścia. Prace nad drogą rozłożone były na trzy lata (od 1998 do 2000), podczas których z pomocą lin poręczowych Stephan i Daniel ubezpieczyli linię wieloma spitami (zawsze wierconymi podczas prowadzenia). Tak powstała La Vida es Silbar (7c, 900 m). Droga przez wiele lat miała opinię najtrudniejszej technicznie wspinaczki na Eigerze, jak stwierdził Anker: Wspinaczka jest bardzo wymagająca, ale nigdy niebezpieczna. W czerwcu 2003 roku Siegrist powrócił na drogę, tym razem z Ueli Steckiem i w dwa dni dokonali wspólnie pierwszego klasycznego przejścia.

Rok później Stephan w towarzystwie Stecka wytyczył kolejną nową drogę na północnej ścianie. 15 października dwójka wystartowała z okna kolejki podążając do góry w linii spadku Biwaku Śmierci aż do lewej nogi Pająka – dużego pola lodowego w górnej części ściany. Droga była w większości pomysłem Stecka, który zrobił kilka wypadów solo w czerwcu tego samego roku w celu rozpoznania. Były to w ogóle pierwsze próby przejścia jednej z lodowych nóg Pająka. Podczas wspinaczki zespół otarł się o śmierć, kiedy w wyniku nieporozumienia Steck zaczął małpować na linie, która zamiast w stanowisko była wpięta w uprząż Siegrista, a on sam stał tylko na przednich zębach raków i z zabitymi w lód dziabami. Steck po paru metrach małpowania zorientował się w sytuacji, ale minuty jakie upłynęły od tego momentu do odciążenia liny, były najdłuższymi w życiu Siegrista. Zespół osiągnął wierzchołek w nocy, a The Young Spider (WI6, M7, 7a, A2) była 29. drogą na północnej ścianie i pierwszą wiodącą przez nogi Pająka i ścianę szczytową ponad nim.

W 2002 roku Stephan wziął udział w bardzo ciekawym projekcie. Wspólnie z Michalem Pitelką, z użyciem sprzętu identycznego jak ten w 1938 roku, przeszli klasyczną Drogę Heckmaira. Przejście w podkutych butach i z konopnymi linami udokumentował w filmie i książce Thomas Ulrich (Eiger-Nordwand. Mit Nagelschuhen und Hanfseil auf den Spuren der Erstbegeher).

W lipcu 2004 roku Stephan ponownie z Ueli Steckiem ustanowił zespołowy rekord przejścia „Trylogii Berneńskiej”, czyli trzech najbardziej znanych ścian Berneńskiego Oberlandu: Eigeru, Mönch i Jungfrau. Panowie wystartowali o północny, przechodząc Drogę Heckmaira na Eigerze w 9 godzin, Lauper Route na Mönch w 3 godziny i Lauper Route na Jungfrau w 5 godzin. Z powodu cienkiego lodu 150 metrów ostatniej z dróg zajęło im aż 3 godziny, w wyniku czego nie udało im się złamać zakładanego czasu 24 godzin. Zameldowali się na szczycie Jungfrau po 25 godzinach akcji.

Siegrist i Pitelka podczas przejścia Drogi Heckamaira z 1938 roku w strojach z epoki (fot. Thomas Ulrich).

Siegrist i Pitelka podczas przejścia Drogi Heckamaira z 1938 roku w strojach z epoki (fot. Thomas Ulrich).

Trzecią i jak dotychczas ostatnią nową drogą Siegrista na Eigerze jest wytyczona ponownie ze Steckiem 27-wyciągowa Paciencia 8a. Siegrist i Steck po raz pierwszy przeszli Paciencia w 2003 roku, kiedy to pokonali przewieszony monolit Rote Fluh i kontynuowali pionowym Czeskim Filarem używając spitów oraz tradycyjnej asekuracji. Udało im się wtedy pokonać klasycznie większość drogi, w tym dwa wyciągi o wycenie 7c+, ale na pełne przejście klasyczne nie starczyło sił. W sierpniu 2008 roku Stephan i Ueli przeszli Paciencia w doskonałych warunkach.

Steck przeszedł całą drogę klasycznie, prowadząc wszystkie kluczowe wyciągi, wliczając w to jeden o trudnościach 8a i dwa 7c+. Siegrist również przeszedł klasycznie wszystkie wyciągi, które prowadził, ale idąc na drugiego odpadł kilka razy z urwanymi chwytami. Oprócz wspomnianych wcześniej trzech wyciągów powyżej 7c+, na drodze trzeba zmierzyć się jeszcze z pięcioma wyciągami 7a-7c i wieloma z zakresu trudności 6a-7a. Była to 33. droga na północnej ścianie Eigeru, a także najtrudniejsza i najbardziej wymagająca sportowa wizytówka ściany.

Ostatnim mocnym akcentem wspinaczkowym związanym z Eigerem w dotychczasowej karierze górskiej Siegrista było pierwsze klasyczne przejście (wspólnie z Ralfem Weberem) w 2009 roku drogi Magic Mushroom połączone ze skokiem B.A.S.E. ze słynnego grzyba, na którym kończy się droga.

Stephan podczas klasycznego przejścia "Magic Mushroom" (fot. Thomas Senf)

Stephan podczas klasycznego przejścia „Magic Mushroom” (fot. Thomas Senf)

  • Patagonia

Równie piękną kartę w historii alpinizmu Szwajcar zapisał w Patagonii. Po raz pierwszy pojechał do Patagonii w 1994 roku wchodząc na Cerro Torre, trzy lata później w dniu swoich stanął na wierzchołku Fitz Roy’a. Nie były to jednak przejścia przełomowe z punktu widzenia historii wspinaczki w Patagonii. Te dopiero miały nadejść.

W 1999 roku Szwajcar był członkiem wyprawy, która zakończyła się wielkim sukcesem – pierwszym w historii zimowym przejściem mitycznej zachodniej ściany Cerro Torre. Wspólnie z Davidem Fasselem, Tomasem Ulrichem i Gregorym Crouchem, po spędzeniu pod ścianą dwóch miesięcy, przeszli Via dei Ragni. Z uwagi na warunki zespołowi nie udało się pokonać końcowego grzyba lodowego o wysokości 6 metrów, niemniej przejście ściany stało się faktem. Ciekawostką jest fakt, że w sierpniu 2013 roku Siegrist pojechał do Patagonii, jako członek wyprawy międzynarodowej, która dokonała drugiego przejścia Via dei Ragni ( i trzeciego w ogóle) zimowego wejścia na Cerro Torre. Tym razem Stephan stanął na wierzchołku kończąc to, co zaczął 14 lat wcześniej.

W 2005 roku z Alexem Huberem wytyczył na południowej ścianie Aguja Desmochada (2650 m) nową drogę Golden Eagle. Wspinali się w stylu alpejskim. Na 25 wyciągach napotkali trudności 5.11+. Na całej drodze jedynie 4 metry, z powodu oblodzenia, wymagały użycia techniki hakowej (A1).

Trzy lata później Siegrist po raz kolejny odwiedził Patagonię dokonując szeregu przejść, m.in. wspólnie z Alexem Huberem wytyczyli nową drogę El Bastardo (6b A0, 500 m) na południowej ścianie Aguja de la Silla i przeszli drogę Titanic (ED+: VI 5.10b A2 90°, 950 m) na Torre Egger. Wraz z tym ostatnim wejściem Stephan stał się piątym człowiekiem, który wszedł na wszystkie główne wierzchołki grupy Cerro w Patagonii (Cerro Torre / Torre Egger / Punta Herron / Cerro Standhardt).

W sierpniu 2010 roku szwajcarsko-niemiecki zespół w składzie Stephan Siegrist, Dani Arnold i Thomas Senf dokonał pierwszego zimowego wejścia na Torre Egger (2685 m). Wspinacze wykorzystali niespodziewane okno pogodowe i zrobili szybkie wejście w alpejskim stylu. Sprzyjała im nie tylko dobra pogoda, ale także znajomość ściany przez Siegrista, który trzy lata wcześniej wspinał się na Torre Egger drogą Titanic i wiedział, gdzie znajduje się na południowej ścianie lodowy komin wyprowadzający na wierzchołek grzyba. Wspinaczka zespołu, poza pięcioma wyciągami pokonującymi dziewiczy teren (obecnie jest to wariant Winterlink), przebiegała w linii drogi Titanic.

Siegrist i Dani Arnold na wierzchołku Torre Egger po pierwszym zimowym wejściu (fot. Thomas Senf / visualimpact.ch)

Siegrist i Dani Arnold na wierzchołku Torre Egger po pierwszym zimowym wejściu (fot. Thomas Senf / visualimpact.ch)

W 2012 roku Siegrist sfinalizował swoją zimową trylogię w Patagonii. Dokonując zimowego wejścia na Cerro Standhardt drogą Exocet (wspólnie z Thomasem Senfem i Ralfem Weberem) został pierwszym wspinaczem posiadającym na swoim koncie zimowe wejścia na trzy najwybitniejsze wierzchołki grupy Cerro Torre: Cerro Torre (1999), Torre Egger (2010) i właśnie Cerro Stanhardt (2012). Co ważne, wszystkich wejść dokonał w stylu alpejskim.

  • Góry wysokie

W górach wysokich Stephan debiutował w 2006 roku, kiedy dokonał pierwszego przejścia północno-zachodniej grani Thalay Sagar w Indiach. Międzynarodowy zespół, którego był członkiem, wytyczył nową drogę Harvest Moon (6a WI5 A3 M6, 1500 m).

Siegrist podczas wspinaczki na drodze „Harvest Moon” na Thalay Sagar (fot. Rob Frost)

Siegrist podczas wspinaczki na drodze „Harvest Moon” na Thalay Sagar (fot. Rob Frost)

W kolejnym sezonie Siegristowi udało się to, co było marzeniem wielu czołowych alpinistów. W zespole z Thomasem Senfem i Denisem Burdetem przeszedł niesamowitą północno-wschodnią ścianę leżącego w Himalajach Garhwalu szczytu Arwa Tower (ok. 6352 m). Ich nowa droga, wytyczona w 12-dniowej wspinaczce, została nazwana Lightning Strike (VI M5 5.9 A3 1000 m).

Pod koniec 2008 roku Stephan został zaproszony przez Alexa i Thomasa Huberów na wyprawę „Expedition Queen”, która miała działać na Ziemi Królowej Maud na Antarktydzie. Zespół musiał zmagać się z warunkami, z jakimi dotychczas nie miał do czynienia – temperaturami dochodzącymi do -50°st.C, burzami śnieżnymi i kompletnym odosobnieniem. W tak ekstremalnych warunkach ekspedycja dokonała trzech znaczących przejść w tym rejonie.

Siegrist podczas wspinaczki na „Eiszeit” 5.11- A4, 750 m (fot. visualimpact.ch)

Siegrist podczas wspinaczki na „Eiszeit” 5.11- A4, 750 m (fot. visualimpact.ch)

Ostatnie dwie ekspedycje, w których wziął udział Szwajcar, obrały za rejon działalności Kishtwar w Zachodnich Himalajach. We wrześniu 2011 roku w zespole z Davidem Lamą, Denisem Burdetem i Robem Frostem dokonał w stylu alpejskim wejścia nową drogą Yoniverse (WI 5, 6a, 1200 m) na południowy wierzchołek Cerro Kishtwar (6155 m).

Natomiast niecałe dwa miesiące temu Siegrist powrócił z bardzo udanej wyprawy w ten rejon, podczas której wspólnie z Andreasem Abegglenem i Thomasem Senfem dokonali pierwszych wejść na dwa dziewicze szczyty pięciotysięczne: Shiepra (5885 m) drogą Maaji (WI3, IV, 75°, 700 m) i Kharagosa (5840 m) drogą Pinky (M6, 6a, 1000 m) oraz drugiego wejścia na znany i trudny Kishtwar Shivling. Zespół stanął na wschodnim wierzchołku (5895m) po przejściu atakowanego wcześniej przez kilka zespołów wschodniego filara.

***

Jednym z atutów Stephana jako wspinacza jest jego wszechstronność. Poza przytoczonymi powyżej przejściami o charakterze typowo alpejskim ma na koncie szereg bardzo poważnych przejść sportowych dróg, zarówno tych letnich, jak i zimowych w mikście i lodzie. Nieobce jest mu także „ślusarstwo”, co udowodnił przechodząc w 2000 roku w Yosemite, drogę Mescalito 5.8 A3 na El Capie.

W ostatnich latach poza “standardowymi” wyjazdami na ekspedycje w różne części świata, Stephan poświęcił się swojej nowej pasji, jaką jest slacklining w wersji highlining. Ma na swoim koncie m.in. highline na Matterhornie, gdzie w 2012 roku przeszedł na linie rozciągniętej pomiędzy szwajcarskim i włoskim wierzchołkiem, a także najwyższy dotychczas highline w Europie, który przeszedł w czerwcu 2013 roku na Dufourspitze.

Szwajcar jest autorem bądź współautorem kilku książek o tematyce wspinaczkowej. Poza przewodnictwem i wyprawami, w wolnym czasie występuje z prelekcjami, na których prezentuje swoje górskie osiągnięcia. Współpracuje ze znaną szwajcarską firmą Mammut. Podczas urlopu najczęściej można go spotkać w jego domu nieopodal Interlaken, czyli miejscu w którym zwykle nigdy go nie ma.

Mariusz Wilanowski

Wykaz najlepszych przejść

  • pierwsze zimowe przejście zachodniej ściany Cerro Torre, Patagonia, 1999,
  • nowa droga Young Spider na północnej ścianie Eigeru, 2001,
  • pierwsze jednodniowe wejście na wszystkie 6 turni masywu Castleton w Arches National Park (Utah), 2001,
  • Nowa droga La Vida es Silbar na północnej ścianie Eigeru, 2003,
  • Trylogia Berneńska“ – trzy północne ściany: Eiger, Mönch i Jungfrau w 25 godzin, 2004,
  • nowa droga Golden Eagle na południowej ścianie Aguja Desmochada, Patagonia, 2005,
  • pierwsze przejście północno-zachodniej grani Thalay Sagar w Indiach, 2006,
  • pierwsze przejście północnej ściany Arwa Tower w Indiach, 2007,
  • Expedition Queen – trzy trudne drogi na turniach Holtanna i Ulvetanna, Antarktyda, 2008,
  • nowa droga La Paciencia na północnej ścianie Eigeru, 2008,
  • Wejście na wszystkie główne wierzchołki grupy Cerro w Patagonii (Cerro Torre / Torre Egger / Punta Herron / Cerro Standhardt), 2008,
  • pierwsze klasyczne przejście drogi Magic Mushroom na północnej ścianie Eigeru (połączone ze skokiem BASE), 2009,
  • pierwsze zimowe wejście na Torre Egger, Patagonia, 2010,
  • nowa droga Bärenstier na Mont Blanc du Tacul, Francja, 2010,
  • nowa droga Yoniverse na Cerro Kishtwar w Himalajach Kaszmiru, Indie, 2011.
  • zimowe wejście na Cerro Standhardt, Patagonia, 2012,
  • drugie zimowe przejście zachodniej ściany Cerro Torre, Patagonia, 2013,
  • pierwsze wejście na wschodni wierzchołek Kishtwar Shivling (5895m), 2014,
  • pierwsze wejście na Shiepra (5885m); nowa droga Maaji na południowej ścianie, 2014,
  • pierwsze wejście na Kharagosa (5840m); nowa droga Pinky na wschodniej ścianie, 2014.

Źródła:

  • Eiger – die vertikale Arena– Daniel Anker; AS Verlag, Zürich 2008
  • Stephan Siegrist – sylwetka; eoft.eu
  • Stephan Siegrist – Romina Lemmert; outdoormind.de
  • Stephan Siegrist – hasło na portalu Wikipedia.com
  • Thalay Sagar, Harvest Moon – Stephan Siegrist; alpinist.com
  • stephan-siegrist.ch – oficjalna strona Stephana Siegrista
  • Newsy ze stron: Planetmountain.com, Wspinanie.pl, pataclimb.com, alpinist.com



  • Komentarze na forum Dodaj swój wątek
    Brak komentarzy na forum