Zmarł Heinrich Harrer

7 stycznia w wieku 93 lat zmarł austriacki wspinacz Heinrich Harrer.

Heinrich Harrer

Harrer urodził się w 1912 roku w Hüttenberg (Karyntia). W latach 1933-1938 studiował geografię i wychowanie fizyczne na uniwersytecie w Grazu.

W 1936 roku wystartował w kombinacji narciarskiej (zjazd i slalom) na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen. W 1937 został trenerem austriackiej narciarskiej reprezentacji narodowej kobiet.

Jego wielka kariera wspinaczkowa rozpoczęła się, gdy 21-24 lipca 1938 roku wspólnie z Andreasem Heckmairem, Fritzem Kasparkiem i Ludwigiem Vörgiem pokonali jako pierwsi sławną północną ścianę Eigeru. Historię zdobywania tej ściany opisał w książce „Biały pająk” (1961).

Po tym sukcesie wykorzystanym przez niemiecką propagandę otrzymał stopień oberscharführera (odpowiednik „sierżanta”, Harrer był członkiem SS od 1 kwietnia, a w NSDAP od 1 maja 1938).

W 1939 roku wyruszył na wyprawę na Nanga Parbat. Po wybuchu II wojny światowej członkowie wyprawy zostali internowani przez Brytyjczyków. W 1944 roku razem z Peterem Aufschneiterem uciekł z obozu. Po 21 miesiącach pieszej wędrówki przez Himalaje dotarli do Lhassy (Tybet). Tam Harrer został nauczycielem, a później także przyjacielem młodego Dalajlamy XIV. Wspomnienia z tego okresu zawarł w książce „Siedem lat w Tybecie” (1954), która doczekała się ekranizacji w 1997 roku.

Chińczycy zajęli Tybet w 1950 roku i dwa lata później Harrer wrócił do Europy. Później brał udział w wielu etnograficznych i górskich wyprawach, m.in.:

• 1953 – pierwsze wejście na Ausangate (6380 m) w Cordillera Vilcanota
• 1954 – pierwsze wejścia na Mount Deborrah (3822 m) i Mount Hunter (4450 m) na Alasce
• 1962 – pierwsze wejście na najwyższy szczyt Oceanii, Carstensz Pyramid (4884 m).

Na swoich wyprawach zgromadził wiele cennych eksponatów, znajdują się one w założonym przez Harrera muzeum w Hüttenbergu.

Mysza

Źródła: Wikipedia, Gazeta Górska